>> Rozdział 23

            „Drodzy Ronie i Hermiono!”        

Nie, nie tak…

„Kochani…”

            - AGRHH! – krzyk rozniósł się po prywatnych komnatach przyszłego księcia, Silme. Młody elf od pół godziny próbował napisać list z zaproszeniem na swoje urodziny. Nie wiedział jednak, że będzie to takie trudne. W ciągu tego czasu tyle się zmieniło. W dodatku na jego urodziny zostanie otworzony portal i cała elita Śródziemia zjedzie się by go poznać. Harry był przerażony, wiedział, że Ireth dobrze go przygotowała. Jednak – to będzie jego pierwszy występ wśród wyższych sfer. A żeby było jeszcze lepiej chłopak tego właśnie dnia miał przejść ostatni etap transformacji – o czym, dziwnym trafem, nie poinformował go dyrektor. Czarnowłosy dowiedział się o tym przez przypadek, gdy rozmawiał z Andorem na temat testamentu.

- Tak…! Pamiętam tego starego pryka! Dosłownie jakby to było wczoraj! Stary Potter! Tak… bardzo kłopotliwy człowiek. Konkretny! A to się chwali. Zawsze WSZYSTKO chciał mieć na papierze. Czasami miałem go dosyć, ileż można! Wystarczy, że mam ją… - kiwnął głową w stronę Ireth, stojącej przy jednej z półek hogwardzkiej biblioteki. Tego dnia padało, więc nie było mowy o wyjściu na zewnątrz, więc postanowili zaszyć się w bibliotece. Ireth szybko zniknęła im z oczu, oddając się pochłanianiu książek, a oni, mając już dosyć obowiązków tego tygodnia, usiedli i rozmawiali.

- Słyszałam! Ty się, Silme, nie śmiej, bo nie masz z czego. Przygotowałeś już tą szatę na czas transformacji.

- Na czas czego?

- Kochanie – zwrócił się do niego Andor. – nie czytałeś kontraktu? Tam jest wszystko opisane, oczywiście w języku elfickim, żeby było bezpiecznie. W czasie swoich urodzin przejdziesz przemianę, dzięki której twoja magia się unormuje i będziesz mógł w pełni korzystać ze swoich umiejętności.

- Słyszę o tym po raz pierwszy.

- Dumbledore ci nie powiedział. – to nie było pytanie. Ireth zmarszczyła brwi, a na jej spokojną twarz wpłynął wyraz skupienia. Wyglądała jakby kogoś słuchała. Andor wpatrywał się w swoją poddaną z dziwnym wyrazem zrozumienia, za to Silme nic nie rozumiał. W końcu Ireth z trzaskiem odłożyła tomiszcze i, mrucząc coś pod nosem, wypadła z biblioteki.

- Skoro ona się nie kwapi, to ja ci powiem.

I tak się dowiedział. W dniu swoich piętnastych urodzin, dokładnie o północy TO się stanie. Jego akt dojrzałości. Dostanie wtedy skrzydła i oczy. Będzie rozumiał smoki. Tylko tyle udało mu się dowiedzieć. Andor nigdy tego nie przeszedł, miał zbyt rozrzedzoną krew, by móc „dorosnąć”.

Chłopak potrząsnął głową i skupił się na pisaniu listu.

Kochani Ronie i Hermiono!

Mam nadzieję, że u was wszystko dobrze. Wiele rzeczy się zdarzyło od czasu, gdy Dumbledore zabrał mnie z Nory. Wiem, że minął prawie miesiąc od tego czasu, ale nie mogłem się z Wami wcześniej skontaktować.

Aktualnie moja sytuacja nie wygląda najlepiej. Mam poślubić pewnego księcia, bo mój dziadek podpisał taką umowę. Już poznałem mojego teścia – całkiem fajny gość. Niepokoi mnie tylko jego nadmierna wesołość. Nie znam mojego przyszłego męża, przez ten cały czas próbowałem się oswoić z tą myślą – że będę miał męża, ale nic zrobić nie mogę.

Okazało się też, że jestem Smokończykiem… Hermiono, pomożesz? Nikt tu nie jest w stanie mi o nich dużo powiedzieć, nawet Ireth. A! Ireth jest moją nauczycielką. Despotka z niej, ale da się z nią wytrzymać; taki trochę Snape połączony z sadyzmem fałszywego Moody’ego i czarnym humorem de mentora z Azkabanu. – i tak ją lubię.

Mam nadzieję, że nie zostawicie mnie na lodzie i przyjedziecie do Hogwartu na moje urodziny? Wysyłam zaproszenia dla waszych rodzin i oczekuje waszego przybycia.

Harry Potter

Silme Galen

Chłopiec zamknął zaproszenia i list w kopercie i podał Hedwidze. Lekko pogłaskał sowę i wypuścił przez otwarte okno. Sowa zniknęła za horyzontem. Ciemne chmury nocy oplatały już nieboskłon, nadchodząc jakby z serca Zakazanego Lasu. Cienkie, puszyste macki chwytały w swoje objęcia różowo-pomarańczowe refleksy unoszące się nad  Hogwartem. Harry obrócił się tyłem do okna i przeszedł z salonu do sypialni. Położywszy się wśród miękkich poduch, począł wspominać pewnego elfa, który miał go w najbliższym czasie nauczyć jeździć konno.

* * *

            Andor z gniewną miną zmiął w rękach trzymany pergamin i cisnął nim w palenisko. Sprawy miały się źle. Szpieg Ireth wśród zwolenników Czarnego Pana powiadomił go jakiś czas temu o zdrajcy, który sprzymierzył się z Lordziną, a teraz to. Orodreth wysłał mu wiadomość o posunięciach śmierciożercy w Artemidis.

            Usiadł na fotelu przed paleniskiem i rozejrzał się po komnacie, teraz ukrytej w mroku. Fotele, jasne od padającego na nie światła, rzucały niepokojące cienie na półki z książkami. Drzwi prowadzące do sypialni niknęły w ciemności, nie chcąc ujawnić wejścia do jedynego miejsca odpoczynku właściciela. Andor potarł skronie i zaczął intensywnie myśleć.

            W jego życiu nigdy się nic takiego nie działo. Rządy w Artemidis były proste. Każdy dbał o każdego – wszyscy trzymając  ból w sercach po swych ojcach, mężach, matkach, żonach, dzieciach. W odległych zakamarkach psychiki tych elfów wciąż tkwiła myśl, iż znów będą zmuszeni znowu walczyć o swoje miejsce na świecie. Wykorzystani przez świat, zostali zmuszeni do radzenia sobie samemu – i to robili. Polityka Orophina, ojca Andora i w końcu jego samego miały na celu utrzymanie jak największego porządku, by nikt nigdy nie musiał płakać za odchodzącymi z tego świata. Teraz było inaczej – jeden naprzeciw tysiącom. Może to moja wina? Może nie jestem dobrym władcą? – takie myśli zadręczały zmęczony umysł. A teraz doszły jeszcze inne troski.

            Silme jest przeraźliwie … przewrażliwiony. Skąd się to u niego wzięło. Nie pozwala się dotykać… czy to może? Nie. Nikt by tak nie skrzywdził dziecka, a zaklęcia Ireth wykluczyły jakiekolwiek „nadużycia” względem mojego maleństwa. A może tak? No, to już jest bardziej prawdopodobne. Czy Silme… Czy ktoś się nad nim znęcał?

            W dodatku Laure wymykał mu się spod kontroli. Andor wiedział, że odkąd tylko zobaczy Silme nie będzie miał nad synem żadnej kontroli. Jednak… Wszystko wymykało mu się z rąk. Czuł, że coś przeoczył. Właśnie w takich chwilach starszy elf dostrzegał ogrom swojej samotności. Lata wychowywania syna i uczynienia z Artemidis stolicy wiedzy sprawiły, że nie zauważał tego. Teraz jego syn wychodził za mąż, jego mały Laure, jego małe słoneczko już przelatywało mu między palcami, by połączyć się z Silme. Perspektywa posiadania ich obok siebie była bardzo obiecująca. Kochał ich oboje. Uśmiechał się przy chłopcach częściej. Jego małe elfiątka sprawiały, że wiedział dla kogo, dla jakich wartości robi to, co robi. To wszystko nadawało sens jego życiu. W tym momencie takowego nie widział.

            Andor skulił się na fotelu i, podciągając kolana pod głowę, pozwolił by włosy zakryły mu całą twarz. Nie spał aż do rana, nękany przez wszechogarniające go uczucie beznadziei.

* * *

            Poranki zawsze były bardzo rutynowe dla Molly Weasley. Wstawała o 6:30, wychodziła z łóżka pięć minut później. Ubierała się i już o godzinie 6:45 rozpoczynała szykowanie śniadania dla swojej rodziny.

            - Dzień dobry.

            - Ach! Dzień dobry, Alice.  Tak wcześnie?

            - Przyzwyczajanie z pracy, Molly. – Alice uśmiechnęła się. Pani Granger spoglądała z ciekawością na to, co robiła starsza Weasley.- Pomóc?

            - Och! Już przestań! Jesteście moimi gośćmi! Usiądź zaraz ci podam herbatę.

            Granger usiadła. Bardzo cieszyła się, gdy córka powiedziała jej o swoim związku z chłopakiem o imieniu, Ronald. Była szczęśliwa, że jej mała Hermiona dorosła na tyle, by mieć już poważniejsze relacje z chłopcami. Ona i jej mąż, Andrew, zostali zaproszeni do domu państwa Weasley. Po dłuższych namowach córki, zgodzili się. Teraz Alice nie żałowała swojej decyzji. Świetnie dogadywała się z Molly, która miała większą praktykę w wychowywaniu dzieci. Poznali wszystkich rudowłosych i miło spędzali razem ten czas. Podczas tych wakacji mieli również poznać przyjaciela Hermiony, Harry’ego, ale ten z jakichś przyczyn nie mógł być obecny. Miało to coś wspólnego z wojną.

            Nie mogła w swoim umyśle ogarnąć, że zginęło tylu ludzi. Blisko niej, a jednocześnie tak daleko. Tyle okrucieństwa, w którego centrum jest Harry Potter, a przy jego boku jej córka oraz Ronald. Rozmyślania pani Granger przerwała sowa, wlatująca przez okno. Biały ptak z gracją usadowił się na oparciu krzesła i rozejrzał się po kuchni.

            - Hedwiga! Masz coś od Harry’ego? – sowa wyciągnęła swoją nóżkę w stronę pani Weasley, dając znak by ta wzięła pękatą kopertę.  – Dziękuję ci – powiedziała Molly i odwracając się w stronę schodów krzyknęła: - Ron! Hermiona! Harry napisał!

Rozdział 24