>>Rozdział 17

            Macie przed sobą najgorszy rozdział na tym blogu [ no może poza ostatnim Cesarskiej ]. Miałam totalne zacięcie, wiedziałam, co chcę napisać; wiedziałam, jak chcę napisać, ale za cholerę słów nie mogłam dobrać. Zabrakło mi ich. T^T
Poza tym udało mi się wychwycić pewną zależność [ jak na geografii u mnie w lic  "Im..., tym..."] : Im dłużej nie ma notki, tym więcej jest komentarzy. XD

Wybaczcie, ale musicie to strawić. Mam nadzieję, że nie będę musiała sprzątać podłogi, w sensie utrzymywać obiady w żołądkach. =.=

                Wściekłość targająca jego ciałem była wręcz namacalna. Wirowała wokół niego wprawiając jego włosy i ubranie w ruch. Długie czarne pasma otulały go i w spokojnym tańcu wirowały wokół małej postaci. W tej chwili wszyscy wiedzieli, iż jest to ten, który ma pokonać Czarnego Pana. Ten z wielką mocą. Ten Harry Potter.

            -Słońce, wiem jak to wygląda, ale za rok będziemy się z tego śmiać! – wykrzyknąć prawie rozpaczliwie Syriusz Black, uskakując przed lecącym w jego kierunku krzesłem.

            - Jak niby wygląda?! Kto to w ogóle wymyślił?! Ja?! Z mężczyzną?!

            - To nie moja wina!

            - A czyja!?

            - Cóż, powiedziałabym spytaj się dziadka, ale on nie żyje i ci raczej nie odpowie. – powiedziała spokojnie Ireth. Była ona jedyną osobą, która nie uciekała przed latającymi meblami. Po prostu siedząc sobie na krzesełku, piła herbatkę i zagryzała ją ciasteczkiem. – W takim razie ja ci odpowiem na nurtujące pytania.

            - Widzisz, Słoneczko, jestem niewinny. – powiedział Łapa z wielkim uśmiechem na ustach.

            - W takim razie z tobą już skończyłem. – stwierdził Harry i opuścił swoją prawą rękę, którą od jakiegoś czasu trzymał wyciągniętą w stronę swojego ojca chrzestnego. Ten odetchnął z ulgą.

            - Hm… nie chwal dnia przed…  - ŁUP! - … zachodem słońca. – Wieszczka spojrzała się na Blacka. – Jakim to debilem trzeba być żeby nie zauważyć nad sobą łóżka? To jest tak debilne, że aż nie śmieszne.

            - Morda, starucho…! – dobiegł wszystkich przytłumiony głos jednego z Huncwotów.

* * *

            - Cóż, przedstawię ci, mały, wersję skróconą tego, co wydarzyło się za życia twojego dziadka, Charlesa Pottera.

            - Dziadek…?

            - Och, no dziadek. Sprawa była następująca: książę Laure dorósł do wieku małżeńskiego i potrzeba mu było kogoś z kim mógłby się ożenić. Jako że twój klan jest w stanie rodzić dzieci znów sięgnięto w głąb niego i wyszukano odpowiednią osobę. Niestety, twój ojciec był już wtedy żonaty, no i ty wkrótce miałeś przyjść na świat. James został więc poinformowany, że gdy skończysz piętnaście lat będziesz wydany za księcia Artemidis… no i tym sposobem jesteśmy w tym miejscu.

            Harry wziął głęboki oddech nim się odezwał.

            - Nie rozumiem tylko jednej rzeczy…  mój klan jest w stanie rodzić dzieci…

            - Ach! Przecież już czytałeś Legendę o Smoczym Klanie, prawda?

            - No tak, ale… nie mów, że…

            - Tak, Harry. Jesteś Smokończykiem i niedługo dorośniesz na tyle, by móc urodzić dziecko, ale przed tym czeka nas jeszcze bal zaręczynowy oraz inne uroczystości ze ślubem włącznie – dziecko na samym końcu. – powiedziała z uśmiechem, patrząc się na zszokowaną minę swojego tymczasowego ucznia.

            - Pieprzysz?!

            - Nie, nienawidzę pieprzu. Zdecydowanie wolę sól. – powiedziała, po raz kolejny się szczerząc.

* * *

            W tym samym czasie delegacja Elfów wyruszyła z Artemidis. Stojąca w oknie jednej z komnaty postać westchnęła i poprawiła sobie na czole diadem.

            - Mam nadzieję, że wiesz co robisz, Laure. No cóż, czas na moje kilkudniowe księciowanie…

* * *

            Kondukt niosący prezent zaręczynowy dotarł do Hogwartu po dwóch dniach od wyruszenia z Artemidis. Laure rozglądał się z ciekawością. Pierwszy raz był w ludzkim mieści poza wymiarem Rana. Hogsmead rysowało się w jego głowie jako kolorowe miasteczko, w którym było wszystko.  Witryny sklepowe przykuwały oko swoim przepychem i wprost mówiły o tym by do nich wejść i zostawić w nich przynajmniej połowę swego majątku. Idąc w kondukcie książę nie mógł sobie pozwolić na samowolkę, nikt go jeszcze nie rozpoznał. Nie chciał, będąc tak blisko swojego celu,  zostać odesłanym do pałacu.

* * *

            W tym samym czasie pewna barmanka spod „Trzech Mioteł” wysłała wiadomość do dyrektora Hogwartu. Rozmarzonym wzrokiem obejmowała smukłe ciała mężczyzn uczestniczących w pochodzie. Nie była jedyną kobietą, która przystanęła i długo patrzyła za grupą, zmierzającą do szkoły. Kobiety spoglądały na Elfów, mężczyźni nie mogli zaś oderwać wzroku od pięknego wierzchowca, którego owe Elfy otaczały. Dostojny, biały koń zmierzał wraz z towarzyszami do pewnego chłopca, mieszkającego w zamku Hogwart.

Rozdział 18