Seria Cesarska: "Rodzina"

Mam okropny dzień i miałam okropny tydzień [ w sobotę normalne lekcje do 15:00 T^T ], więc wy macie okropną notkę. Nie podoba mi się jak to wyszło, ale jak już napisałam to wrzucam - zresztą i tak nie mam innego pomysłu jak to ma wyglądać.

###

Co to znaczy być rodziną? Kochać się? Akceptować wady? Uwielbiać zalety? Być blisko siebie? Tak, m y rodziną nie jesteśmy.

            Podczas pierwszych tygodni spędzonych w tym zamku miałem wrażenie, że się duszę. Rezydencja Zimowa była dosłownie zimna, żadnych miłych akcentów. Tylko to, co potrzebne. Wysyłałem do stolicy list za listem z prośbą o wytłumaczenie całego zajścia. Nawet nie widziałem twarzy mojego synka, a oni już chcą mnie usunąć ze sceny? W odpowiedzi dostałem życzenia szybkiego powrotu do zdrowia oraz prośbę o pozostanie na miejscu. To był rozkaz. Wiedziałem o tym, ale nie chciałem by ta informacja do mnie dotarła. Miałem dość siebie i takiego życia. Teraz, gdy jestem poza zasięgiem wzroku ludu mogłem zrobić to o czy zawsze marzyłem – chciałem umrzeć. Jednak jestem zbyt słaby, by się zabić. Musiałbym kogoś poprosić a moje służące są zbyt do mnie przywiązane by wypełnić taki właśnie rozkaz.

            Jedynym plusem bycia tutaj jest to, że nie dosięgają mnie tu ręce mojego męża, choć nie mogę znieść myśli, że jest tam gdzieś i zdradza z jakimiś ladacznicami, które mu przyprowadzą z ulicy. Nie mogę mu tego wybaczyć. Zawsze sądziłem, że małżeństwo jest to połączenie dwóch osób w jedno ciało, serce i duszę. Bardzo poetyckie i szlachetne, no i kompletnie oderwane od rzeczywistości. Mam chociaż nadzieję, że się będzie dobrze krył, bo na pewno on na tym dobrze nie wyjdzie – tylko ja.

            Wciąż w gazetach mogę przeczytać o moim niepolepszającym się stanie. Ponoć jestem tak chory, iż nie ruszam się z łóżka a każde zdenerwowanie natychmiastowo odbija się na moim zdrowiu, dlatego też nie mogę wychować swojego dziecka, gdyż, jak to powiedział mój mąż, „Naszego synka wszędzie pełno, a Harry jest tak delikatnym chłopcem, iż natychmiast zacząłby się denerwować o swoje maleństwo. Mój najdroższy martwi się wszystkim na wyrost i zawsze ma wrażenie, że wszystko jest złożone na jego barki. W stolicy przepracowywałby się, a w połączeniu ze wszędobylskim rosnącym szkrabem na pewno jego stan zdrowia się nie polepszy. Oczywiście Harry nie jest sam, często odwiedzam go z synem, ale na dłuższą metę za bardzo to szkodzi Harry’emu, więc spotykamy się często i krótko właśnie z tego względu.”. Tak. Ponoć tak strasznie jestem chory, ale tak po prawdzie atmosfera tej rezydencji, ta stagnacja i zaduch, to wszystko sprawia, iż naprawdę czuję się jakbym miał być chory.

            Mija tak nam kilka lat. Nawet nie wiem, jak ma na imię mój synek. Zaczynam być coraz bardziej nerwowy i chodzę po korytarzach, jak tykająca bomba zegarowa, w której ktoś zapomniał zamontować stopera, odliczającego czas do wybuchu. Wszyscy schodzą mi z drogi, a ja coraz częściej uciekam na dwór. W tą ciszę.

* * *

            Noc tutaj jest piękna. Czyste niebo, niezmącone żadnym niepotrzebnym światłem czy tez smogiem, który unosił się nad stolicą.  Stojąc w samej koszuli na wielkim balkonie, przylegającym do mojej sypialni, patrzę w przepaść, która roztacza się pode mną. Ach! No tak! Nie wspomniałem jeszcze o tym. Cały zamek stoi na wielkiej górze i jest tu tylko jedno wyjście – Brama Główna, znaczy tylko odwiedzający wiedzą o tym jednym wejściu. Jest jeszcze tylko jedno sekretne, specjalnie stworzone dla rodziny cesarskiej. Zamek stoi na tyle wysoko bym mógł prawie sięgnąć chmur, ale na tyle nisko by widzieć miasteczko rozciągające się u jego stóp. Patrząc w gwiazdy po raz kolejny, wypowiada swoje conocne życzenie: „By mój synek był szczęśliwy”. Tak mijają kolejne lata.

* * *

            Dostałem zapalenia płuc. Jednak coś było w tej chorobie. Normalnie po kilku eliksirach, wstałbym o własnych siłach, ale teraz – nie mogę nawet podnieść łyżki. Poród jednak oprócz wyssania ze mnie magii, spalił moją siatkę magiczną, rozciągającą się w ciele. Żaden eliksir nie pomoże, a mugolskie metody zastosowano za późno. Gdzieś między kolejnymi falami bólu dociera do mnie myśl – mój synek ma już 16 lat.

* * *

Gazety się rozszalały na wieść o mojej chorobie. Boję się, że lud postawił już na mnie krzyżyk.

* * *

            Tak można? Szukać sobie nowej żony, gdy „stara” jeszcze żyje. Służące doniosły mi, iż mój mąż dał do gazet ogłoszenie o poszukiwaniu przez niego nowej żony, gdyż, jak to powiedział, „ Książę naszego państwa musi mieć matkę. Zdrową matkę, która go poprowadzi.”  i znowu to moja wina – no cóż, jestem chory.

* * *

            Mój stan się pogarsza. Ponoć więcej śpię niż jestem przytomny. Zapalenie już mija, ale coś czuję, że mój organizm nie wytrzyma.

* * *

            Dostaliśmy list. Cesarz nas odwiedzi – doradca to na nim wymusił. Ten list był od niego. Życzy mi powrotu do zdrowia – pieprzenie.

* * *

            - Ojcze, kto to jest?

            - Nikt ważny. Harry, masz zamiar dłużej ciągnąć tą farsę? I tak do ciebie nie wrócę. Wypełniłeś swoje zadanie. Jestem ci za to wdzięczny, więc pozwolę ci umrzeć tutaj, w dostatku. – powiedział już do mnie, ale ja go nie słuchałem. Mój wzrok skierowałem na moje dziecko. Wiedziałem, że jest mój. Wyglądał jak kopia swego ojca, ale był zdecydowanie drobniejszy i miał moje oczy, które patrzyły na mnie i próbowały odgadnąć, kim jestem.        

            - Cieszę się, że przyjechałeś, mój Panie. – odpowiedziałem słabym głosem. – Służyć tobie było największym zaszczytem.

            Jak grać to do końca.

* * *

            Tego roku dnia 31 lipca odszedł od nas małżonek naszego Cesarza, jak i ten, który urodził naszego Księcia. Każdy z czułością i miłością będzie wspominał postać naszej cesarzowej. Naszej małej „Porcelanowej Cesarzowej”.

Oddajmy, więc hołd małżonkowi naszego Cesarza.

Niech Harry’emu Jamesowi Potterowi wiedzie się dobrze po drugiej stronie.

* * *

            - Tak więc przeczytałeś tą historię? Smutna, prawda? Mój pan do końca wierzył, że zobaczy swoje dziecko i zobaczył je, ale dlaczego to musiało stać się, gdy miał właśnie odejść z tego świata? W ogóle nie rozumiem też, dlaczego został oddelegowany. Przecież był ładny, więc nawet, jako ta durna zabawka i laleczka mógł zostać przy nim, czyż nie? Ale teraz to już nie ważne, już nie… Słucham? Co z księciem? Och… Oczywiście zobaczył artykuł i nie mógł uwierzyć własnym oczom, że jego matka, choć powinnam raczej użyć słowa tata, żyje. Była to dosłownie „Zamkowa Wojna”… Hahaha… cieszę się, że temperament nasz książę odziedziczył po swoim tacie. Jednak postawił na swoim i Harry’ego pochowano w ogrodzie Pałacu Cesarskiego, wśród róż, bo te najbardziej lubił. Nasz książę wciąż ma żal do ojca za te wszystkie lata, no ale kto by nie miał? Och! Musisz już iść! Muszę wrócić do pracy. – służka skierowała się do ogrodu. Wciąż ona i jej koleżanka pracowały dla tego Harry’ego.

            Odwracasz się i kierujesz do swoich komnat. Życie jest niesprawiedliwe, prawda? Czy to w książkach, czy prawdziwym życiu. Tam gdzie jest magia, czy tam gdzie jej nie ma. Problemy są inne, ale rezultat ten sam. Czasem ktoś umiera, czasem się rodzi. Każdy idzie swoją ścieżką. Dobra czy zła ciągle próbuje iść na przód. Czy jest wtedy światłym bohaterem czy czarnym charakterem? Nie mi to oceniać. Może ty spróbujesz? W końcu, kim jesteś? Człowiekiem. Zwykłym człowiekiem, robiącym niezwykłe rzeczy. Żyjesz na tym świecie, w każdej chwili zdany na zdradę. Nie wiesz, czy czasem owoce twojego życia nie zostaną ci odebrane. Możesz zostać odseparowany od świata, będąc w kokonie i nie wiedząc, co się wokół ciebie dzieje. W jednej chwili coś znaczysz, a w innej grosza by za ciebie nie dali. Kim jesteś? Człowiekiem, a teraz czytelnikiem.

Tak więc, mój Czytelniku, czy jesteś w stanie stwierdzić, co chcę ci przekazać?

Ten świat zabija swoje dzieci. Miłością, rodzicielstwem, samotnością, zdradą. Przede wszystkim zdradą.