Seria Cesarska: "Mama"

Macie sobie Serię Cesarską. Z dwóch ostatnich części nie jestem zadowolona, ale inaczej zakończyć nie umiałam. Poratujcie mnie, no! Stoję w połowie 17 rozdziału SG i nie mogę się ruszyć. :(

###

Zawsze w moich fantazjach byłem ja, moja żona i trójka dzieci, biegających w ogródku za niewielkim domkiem. Moim domem. Ja i moja rodzina.

            Teraz wszystko się zmieniło. Po raz kolejny budząc się w tej samej komnacie z całym ciałem, powoli trawionym przez szalejący w nim ból, wstaję i próbuję przeżyć. Jestem cesarzową, jakby to nie brzmiało, i mam swoje obowiązki. Ogólnie rzecz biorąc moim zadaniem jest tylko dbanie o pałac, by mój małżonek, od siedmiu boleści, nie musiał sobie nim zawracać głowy. Mam pilnować służby, czy wykonuje sumiennie swoje zadania, doglądać pokojów dla gości, czy po prostu zabawiać wcześniej wspomnianych, jak ja to nazywam, natrętów. Dlaczego natrętów? Prosta sprawa, po ich wizytach czuję się bardziej molestowany wzrokiem, niż po moim pierwszym razie. No, może trochę przesadzam. Codziennie przychodzi do mnie lekarz sprawdzając jak się czuję oraz czy w końcu zaszedłem w ciążę. Możliwe, że to nie mnie powinni tak strofować a mojego mężusia, może po prostu nie umie dobrze wycelować w komórkę? Hmm… mało śmieszne, wiem. Cóż, w końcu jednak trafił.

            Po trzech miesiącach naszego małżeństwa do ludu doszła wieść: „Małżonek Cesarza jest w ciąży! Niech żyje para cesarska!” I tylko o tym mogłem przeczytać w gazetach. Oczywiście wszyscy podekscytowani arystokraci i inni królowie i królowe, które nieźle dały mi się we znaki swoimi deklaracjami pomocy opieki nad naszym przyszłym książątkiem, czy też księżniczką, o Ministerstwie Magii nie wspominając. Hmm… jak tak teraz myślę, to moim przyjaciele wciąż nie odpowiadają na moje listy. Zrobiłem coś źle? Ach! Mniejsza z tym, porozpaczam sobie później. Nie ma teraz na to czasu, gdy obłapiają twój brzuch. Ponoć mówi się, że gdy jesteś w ciąży to twój brzuch staje się obiektem publicznym, innymi słowy: KAŻDY ma prawo go dotknąć. Zawsze się z tego śmiałem, ale teraz muszę temu przyznać rację. Mój brzuch jest bardziej zmacany niż moja pupa w przerwie między naradami, kiedy to nasz „pan i władca” wzywa mnie na kieliszek wina, obecnie sok winogronowy. Mam ochotę czasem rozwalić sobie łeb.

            Były bale i przyjęcia z tej okazji, masa prezentów, masa życzeń i masa mas. Konkretniej, była KAŻDY, kto się choć trochę liczył i kto miał okazję wychachmęcić skądś zaproszenie. Nie mam pojęcia ilu osobom podziękowałem ze wspaniałym, promiennym uśmiechem, wtulając się w ramię mojego męża – świetny się ze mnie robi aktor, nie powiem. Oskara mam w kieszeni. Na pozór szczęśliwe, kochające się małżeństwo, ale w rzeczywistości brzydzę się go, każdy jego dotyk sprawia mi ból, ale daję radę. Kiedyś, bo myślałem, że uda mi się stąd wydostać, teraz dla mojego maleństwa.

            Kładąc się do łóżka każdej nocy przytulam się do mojego coraz większego brzucha i szepczę mojemu dziecku najwspanialsze obietnice, jestem w końcu jego mamą, więc kocham go najbardziej. Mimo, iż nienawidzę jego ojca, będę przy nim póki moje dziecko będzie żyło. Ma nadzieję, jako pierwszy otrzymać od niego pierwszy uśmiech. Jako pierwszy chcę usłyszeć od niego: „Kocham cię”. Jako pierwszy zobaczyć stawiane przez niego nieporadne kroczki. Jako pierwszy pomóc w nauce pisania i czytania. Jako pierwszy go przytulić i z czystym sumieniem dać go światu, wychować na dobrego i cierpliwego człowieka, zupełnie przeciwnego jego ojcu. Chcę po prostu by był mój i niczyj więcej.

            W końcu nadszedł czas rozwiązania. Okropnie się wtedy czułem, jakbym miał zaraz zemdleć. Posłałem moją służącą do doktora, który przybiegł natychmiast. Postawił zamek w pełnej gotowości na przyjęcie mojego synka. Tak! Mam synka! Miałem strasznie ciężki oddech, a nie powinienem się tak czuć prawda? Doktor mówił, że to przez to, iż moja ciąża jest typowo magiczna i tracę dużo magii na przygotowanie się do samej akcji porodowej. Później było tylko czekanie. Cesarz został powiadomiony, ale stwierdził, że przybędzie dopiero, gdy „dzieciak w końcu zdecyduje się wyjść”. Mam ochotę go zabić, oczywiście o tych słowach dowiedziałem się już po fakcie, bo moje służące stwierdziły, że nie potrzebuję dodatkowych atrakcji w postaci nerwów „bo mój mąż jest taki a siaki”. Zaczęło się!

            Poczułem okropny ból, jakby ktoś mnie rozrywał od środka. Mój brzuch promieniowali światłem i dosłownie przeteleportował dzieciątko na zewnątrz. Teraz według instrukcji doktora powinienem przetransportować średnią ilość magii. Wiedziałem, że moja moc została zapieczętowana, więc nie widząc z niej pożytku wlałem jej jak najwięcej mogłem do ciałka mojego synka. Gdy skończyłem maleństwo opadło na ręce pielęgniarki. Cała akcja porodowa zajęła 30 min. Wykończony zasnąłem.

Po obudzeniu doktor poinformował mnie, że wyjeżdżamy do zimowej rezydencji w górach, gdyż moje zdrowie nie pozwala mi na ciągłą zmianę pogody, a zimno pomoże w odzyskiwaniu sił. Powiedział, że jestem chory i mogę zagrażać życiu mojego dziecka.

Czy ja właśnie…?

Zostałem…?

Usunięty... ?

część IV: "Rodzina"