Mroczny Obłęd: Rozdział 9

            Wszystko zwolniło. Czas się zatrzymał. Uciekające postacie stanęły w miejscu, a Hermiona patrzyła. Spoglądała jak ludzie padają pod wpływem zielonego blasku, który po tylu dniach niewoli kojarzył jej się tylko z wybawieniem.

            To zaczynało być śmieszne. Zieleń Avady. Zabijające zaklęcie, które swym kolorem pyszniło się, patrząc na ciebie oczyma Harrisona Pottera. Zwiastujące spokojną śmierć? A może męczarnie? Dziewczyna wyciągnęła dłonie w stronę lecących ku niej promieni. Żaden nie potrafił jej dosięgnąć. Śmierć wciąż nie nadchodziła.

* * *

            Szatańska Pożoga trawiła główną rezydencję. W powietrzu dało się słyszeć krzyki ludzi, a swąd palonych ciał był wszechobecny. Zewsząd docierały do nich głosy, które dwoma słowami kończyły życie więźniów, gości Potterów, ich służby i samych gospodarzy.

            Gdzieś obok leżało ciało Charlesa Pottera Seniora z  otwartą klatką piersiową, z której wypruto jelita. Leżał tam. Bez serca. Z wypalonymi wnętrznościami. Niedaleko, w stercie ciał widać była rude włosy uwalone krwistą posoką. Na trawie leżały dwa związane ciała należące do Jamesa Pottera i jego starszego syna. Brązowe oczy przypatrywały się całej scenie ze stoickim spokojem, beznamiętnie spoglądały na płonący dobytek i rozciągający się na niebie Mroczny Znak. Nieboskłon zaczął płonąć, a płonienia go trawiące poczęły, niczym po kopule, sunąc w dół. Bariery padły. Cały świat widział teraz płonącą posiadłość i znak śmierciożerców.

            Młody Potter szarpał się w więzach, nieudolnie próbując się oswobodzić. Co chwilę rzucał spojrzenie w stronę więzienia i uciekających z niego osób, modląc się by nie zobaczyć prowadzonego przez śmierciożerców Harry’ego. Lord Voldemort stał obok nich i z taką samą intensywnością wpatrywał się w wyłamane wrota.

            - Czyli to była prawda. Dziecko o destrukcyjnej mocy było pod nosem samego Albusa Dumbledore’a. Dziecko z piekła rodem. – uśmiechnął się jadowicie, spoglądając na związanych Potterów. – Teraz będzie w moim posiadaniu. Cała jego wiedza, cała moc, cały gniew i cała nienawiść do tego świata. Właśnie teraz rozpocznie się Apokalipsa.

* * *

            Szła ciemnym korytarzem niosąc w rękach srebrną tacę, na której znajdowało się śniadanie dla jej Pana. Gdy doszła do wielkich drewnianych drzwi, zapukała. Słysząc pozwolenia, weszła.

            Jej oczom ukazała się scena, jakiej często była świadkiem. Jej Pan, prawdopodobnie nagi, przeczesywał bladą dłonią włosy, również nagiego, czarnowłosego nastolatka. Czerwone oczy spojrzały na nią. Ich Pan bardzo się zmienił. Od czasu, gdy wyrwał Harry’ego z domu Potterów, coś zaczęło się z nim dziać. Teraz Lord Voldemort wyglądał, jak za czasów, gdy chodził do Hogwartu. Jakby nigdy się nie postarzał. Tak samo było z młodym Potterem. Podczas, gdy jej zaczęły powoli pojawiać się szare włosy – oni nie starzeli się w ogóle.

            - Przyniosłam śniadanie, mój Panie. – pochyliła się, a jej głos obudził śpiącego chłopca, który otworzył zielone oczy i spojrzał na nią.

            - Miona! Pobawisz się dziś ze mną? – spytał z uśmiechem.

            - Mój Harry, niestety jesteś mi dziś potrzeby. – odpowiedział aksamitnym głosem Voldemort. – Zresztą dzisiaj się pobawimy w lochach, więc będziesz zajęty. – pogłaskał swojego towarzysza po głowie. Zielone oczy spojrzały się na niego podejrzliwe, by zaraz uśmiechnąć się promiennie.

            - Okej. – odwrócił się do Hermiony. – Dzisiaj nie mogę. Może jutro?

            Dziewczyna tylko dygnęła i ulotniła się z pokoju.

* * *

            -Więc do czego ci jestem potrzebny? – spytał rzucając mu spojrzenie swoich zielonych oczu.

            - Esencja. – tylko tyle odpowiedział Voldemort, patrząc na swoje starcze, pomarszczone dłonie, które za nic nie pasowały do jego młodzieńczej twarzy.

            Tak, to dlatego Czarny Pan pożądał tego chłopca. On, ten mały zielonooki i czarnowłosy dzieciak był w stanie wytworzyć Esencję, która dawała przyjmującemu ją nieśmiertelność i młody wygląd. To była nie lada okazja. Gdy tylko zaczęły chodzić pogłoski o Mrocznym Obłędzie, który zalęgł się w rezydencji Potterów – Czarny Pan od razu postanowił te pogłoski sprawdzić. Szybki rekonesans i młody Potterów był jego. Lucjusz jakoś przeżyje to, że jego syn nie połączy swojego rodu z Królewskimi Rycerzami. Jakoś to zniesie, a on – Czarny Pan, Władca Magicznego Świata – będzie wiecznie młody i wiecznie żywy, w pełni swojej mocy. A w dodatku – spojrzał na swojego młodego kochanka – niedługo przyjdzie na świat jego upragniony dziedzic. Z dumą w oczach wpatrywał się w okrągły brzuch jego młodego kochanka. Przez myśl mu przemknęło, że może to nie być jego dziecko, że może to być Jego dziecko, ale szybko odrzucił ten pomysł stanął przed drzwiami lochu.

* * *

             Zielona substancja spływała z ciała torturowanej dziewczyny. Krew ciekła po podłodze by połączyć się z morzem czerwonej cieczy, która znajdowała się w wielkim basenie pośrodku sali. Oczy czarnowłosego chłopca były utkwione w jednym punkcie. Gdzieś nad głową swojej ofiary. Patrzył i jakby oceniał. W pewnej chwili odwrócił się do Czarnego Pana.

            - Tom – szepnął w jego stronę. Zielone oczy spoglądały na niego z pełną świadomością i powagą. – Zaczęło się. – skończył i położył jedną rękę na swoim brzuchu.

* * *

            Rano każdy mógł w gazetach przeczytać o udanym porodzie Harrisona James Pottera, który dał Władczy Czarodziejskiego Świata syna. Chłopczyk miał się urodzić w dobrym zdrowiu i bez komplikacji.

            Prawda była zgoła inna. Dziecko prawie zabiło swojego rodziciela, a jego moc ugodziła w jego ojca, który wcale nim nie był. Dziecko miało cerę bladą jak śmierć, czerwone oczy tliły się pośród zaczerniałych białek. Niemowlę nie płakało, a gdy zostało podane „swojej matce” do rąk, spojrzało tylko na „nią” i zamknęło oczy, zasypiając.

* * *

            Zamykając się w swej komnacie Lord Voldemort  osunął się na fotel i, chwytając do ręki butelkę Ognistej Whisky z zamiarem upicia się, powiedział do siebie:

            - Czyli nie moje. – westchnął i pociągnął spory łyk z butelki.

* * *

            Dziecko rosło jak na drożdżach. Mały Brutus był bardzo ruchliwym dzieckiem i bardzo podobnym do „swej matki”. Jego zabawy kosztowały Harrisona trzy opiekunki do czasu aż zaczął chodzić i aż pięć od wtedy do teraz. Jednak Harry nie miał temu za złe swojemu synkowi. „Bawi się” – zwykł mawiać, gdy informował Toma o potrzebie zatrudnienia nowej niańki. Sam Potter przy dziecku robił niewiele. Zresztą nie widział potrzeby, samemu udając się w swój własny wyimaginowany świat. Dla Toma zaczął się właśnie jego koniec.

             Mały chłopiec wybitnie go nienawidził. Nigdy nie okazał tego jednoznacznie, ale pojedyncze incydenty mogły tylko upewnić Lorda, że jego dziedzic, nie będący krwią z jego krwi, nienawidzi go na tyle, że najchętniej by go zobaczył martwym. Od czasu dziwnego uwolnienia się rozjuszonych smoków w czasie, gdy Tom był na przeglądzie stadnin, Voldemort nie miał żadnych wątpliwości, że jego syn chce jego śmierci. Młody nigdy się do niego słowem nie odezwał, co innego do „swojej matki”. Wiele razy słyszał jak niańki mówią, iż tylko z „nią” Młody Panicz rozmawia. Harry zawsze wiedział czego jego syn chce, czego nie, co miało być przy nim zrobione, a co nie. Brutus był nieprzeniknioną tajemnicą. Małym diabłem, który idąc w ślady swego prawdziwego ojca, obrał ścieżkę destrukcji. Voldemort o tym wiedział i z dziwnym spokojem oczekiwał swego końca. Czuł się już stary po tym stuleciu doglądania magicznej Anglii. Chciał jeszcze trzymać w swym ręku władzę, lecz teraz, gdy miał przed sobą widmo zagłady całego jego kraju, który kształtował swymi działaniami, swymi własnymi rękoma, nie chciał być naocznym świadkiem tego, co ma się wydarzyć.

            Siedząc w swoim gabinecie, w swoim ulubionym fotelu, popijał swoje ulubione wino. Wszystko było jego i wszystko zawsze miało być jego, ale teraz miało przestać istnieć w ogóle. Prawda powoli spływała z jego umysłu, oplatając klatkę piersiową. Nagle usłyszał kliknięcie zamka w drzwiach. Odwrócił się. W progu stał Harry, trzymający za rękę swojego syna. Nie - jego syna, ich syna. To ON wychował smarkacza, nawet jeśli tylko przydzielając kolejne niańki. Spojrzał na dwójkę i zapytał:

            - Czego chcecie?

            Harry spojrzał się na niego a potem na swoją pociechę, gdy otrzymał od niej uśmiech, który sprawił, że Voldemorta oblały zimne poty, odpowiedział tylko cztery słowa, których Lord najbardziej się obawiał: „Pobawisz się z nami?”. Dwie pary czerwonych oczy o czarnych białkach wpatrywały się w niego z pełną intensywnością, odkrywając przed Lordem jedną z najbardziej okrutnych prawd – umrze i to nie będzie bezbolesny koniec.