>> Rozdział 25

EDIT: Nie mam pojęcia ile to wisiało na wersji roboczej i DLACZEGO TO WISIAŁO NA WERSJI ROBOCZEJ! JA TU NAWET OD DOBREGO TYGODNIA NIE WCHODZIŁAM!!!!

            Dzień jego urodzin zbliżał się nieubłaganie. Harry był przerażony ilością elfów okupujących Hogwart. Do zamku przybyły smukłe, blondwłose elfki o niebieskich oczach, bliźniaczki wraz z około dwudziestoma strażnikami. Silme przyszło na myśl, że tak piękne istoty nie powinny walczyć, nie były do tego stworzone, aż pewnego razu zobaczył ćwiczących wojskowych. Stali na błoniach i toczyli ze sobą walki. Miecze z cichym brzęczeniem cięły powietrze. Wokół odzywał się tylko dźwięk stali uderzającej o stal. W tym momencie elfy nie były tylko piękne i zjawiskowe – Silme dojrzał w nich również niebezpieczeństwo.

            Bliźniaczki stały się jego służkami i, nawet się nie przedstawiając, rzuciły w niego wieloma szatami, które miał założyć na swoje urodziny. W końcu po dwóch dniach ciągłego przebierania się, uratowała go Ireth. Wieszczka miała w tamtym momencie taką minę, że Silme pół dnia wspominając ją chichotał jak głupi. Skrzywiona twarz elfki mówiąca bardzo wyraźnie: „Jesteście idiotkami, uciekajcie nim wam coś zrobię” i oczy typu: „Jesteś taka głupia czy tylko udajesz?”, zamknęła buzie protestujących służek. Harry nie miał wątpliwości, że to z Ireth chciałby to wszystko załatwiać – zresztą i tak wyszło na to, że to właśnie białowłosa wybrała mu szatę. Najzwyczajniej w świecie podeszła do sterty ubrań, wzięła w dłonie kremowy, cieniutki materiał i rzuciła nim w Silme. Po tym jak to ubrał stwierdził, że wygląda idealnie. Szatka sięgała mu do pół uda, eksponując długie, smukłe nogi. Miała poszerzane rękawy, zaczynające się dopiero trochę powyżej łokcia, pozostawiając odkryte ramiona. Tylko połowicznie zakrywała jego tors tak, że jego boki oraz całe plecy były widoczne. Zwiewny materiał ciągnął się od jego szyi, gdzie na karku był zapinany na ozdobną broszę, przez białą taśmę zawiązaną na linii bioder, aż po rozkloszowany dół. Sam Silme uważał, że wygląda jak w sukience, jak mała dziewczynka przebrana za wróżkę. Jednak spoglądając w lustro ponad swoim ramieniem, widział zadowolony i dumny wzrok Ireth. To mu wystarczyło.

            - Panie, jeśli chodzi o fryzurę…

            - Moje drogie – przerwała bliźniaczkom wieszczka z wciąż jakby rozmarzonym uśmiechem. – osobiście uważam, że najlepszym rozwiązaniem będzie po prostu związanie włosów w koński ogon. Szata jest wystarczająco strojna i bez wymyślnego siana na głowie. – powiedziała, przesuwając dłonią po szarfie, dopiero teraz Harry ujrzał wzór na niej. Przez całą jej długość wyszyty na niej został ornament kwiatowy, który złotą nicią mienił się przy każdym jego ruchu. – Ja bym ją jeszcze trochę skróciła. – mruknęła pod nosem, krytycznie patrząc na długą do kolan tkaninę.

            Po kłótni z bliźniaczkami szarfa została skrócona do długości kilku centymetrów ponad brzeg szaty.

            - Jesteś już prawie gotowy. – stwierdziła Ireth , przytulając się do pleców Silme i uśmiechając się delikatnie.

* * *

            - Dobrze. Tańczyć już umiesz, szatę już masz. Zostało tylko jedno.

            Właśnie szedł z Ireth korytarzem, opuszczając jego komnaty, które teraz był sprzątane z tych wszystkich szat. Spojrzał się na jej profil, próbując odgadnąć, czego teraz od niego chce. Czasami Ireth potrafiła być prawdziwą wiedźmą, to co, że kochaną, zawsze wiedźmą.

            - O! Tutaj jesteś! – Silme zwrócił swój wzrok na blondwłosego elfa, który pojawił się przed nimi znikąd. – Czy Jego Wysokość jest przygotowany do jazdy?

            - Niezupełnie. Jego Książęca Mość jest bardzo utalentowany jeśli chodzi o galop, kłus, ale jeśli chodzi o chód…

            - Tak? Silme. – czerwone oczy zwróciły się na Harry’ego. – Elfiątko ty moje, jak? Pytam się: jak można załapać coś najtrudniejszego, a nie umieć najprostszego?

            - Emm… trzeba być Harrym Potterem? – odpowiedział. Uśmiechnął się, mając nadzieję, że ta odpowiedź usatysfakcjonuje wieszczkę. Białowłosa uderzyła się otwartą dłonią w czoło i trwała tak przez kilka sekund, które dwójce chłopaków dłużyły się niemiłosiernie.

            - Dobrze – powiedziała po chwili. – W taki razie ja nauczę cię jak się jeździ. Musisz to umieć, w końcu będziesz musiał uczestniczyć w paradzie letniej! I w pokazie wojska! Nie mówiąc już o corocznym nawiedzeniu Biblioteki!

            - Tak, bo najważniejsza jest biblioteka…

            -Ta BIBLIOTEKA, mój drogi – przerwała złotowłosemu w połowie zdania. Furia w jej oczach była doskonale widoczna. – Jest tak naprawdę jedynym czynnikiem warunkującym nasze miejsce na arenie politycznej! Nie wojsko! Nie złoża Miru! TO! JEST! BIBLIOTEKA! – krzyknęła z mocą, tupiąc swoim pantofelkiem o kamienną posadzkę. Silme przeszło przez myśl, że dobrze, iż nie jest on zrobiony ze szkła, bo mieliby tutaj małą katastrofę.

            - Dobrze! Biblioteka! Ważna rzecz! Tak! A wracając do jazdy konnej…

            - Przymknij się! Na błonia! – krzyknęła kobieta, przerywając oliwkowookiemu i ruszyła z bojowym nastawieniem, żołniersko tupiąc butami.

            - Cóż, jak to ludzie mówią… Żyje się tylko raz*! – stwierdził starszy elf i chwytając dłoń Silme, pobiegł za Ireth.

* * *

            - Dobrze.  Najpierw zaczniemy od konia. Gdzie masz konia?! Jak możesz jeździć na koniu bez konia? TYŁEM?! – Ireth najwyraźniej dzisiaj była nie w humorze. Każda najmniejsza pomyłka kończyła się jej wybuchem, a Silme popełniał dzisiaj dużo błędów.

            Młody elf po raz kolejny tego dnia wstawał z błota, a jego rumak biegał sobie szczęśliwy, że po raz kolejny zrzucił swojego właściciela. Pozostała dwójka siedziała na swoich wierzchowcach i patrzyła z góry na zabłoconego przyszłego księcia, a było na co patrzeć.

            Włosy chłopca byłby posklejane od brunatnej mazi, a całe ubranie nadawało się jedynie do wyrzucenia. Obrazu rozpaczy dopełniała zawzięta i wyrażająca totalną beznadzieję mina, która zdobiła umorusane oblicze elfa.

            - Ale kiedy on nie chce współpracować! – krzyknął, próbując się podnieść.

            - Czy mam ci pomóc? – spytała cicho Ireth. Harry szybko pokręcił głową, gdy tylko na nią spojrzał.

            Jej twarz wyrażała istną furię, a ręce mocno ściskały lejce czarnego rumaka. Była niczym bogini zagłady, niosącą bolesną śmierć Mortis, w tym momencie Silme pomyślał, że wie już, jak wygląda rozjuszony smok i że owy smok też by się przeraził, patrząc na wieszczkę.

            - To wstawaj! A teraz posłuchaj jeszcze raz. – powiedziała już spokojniej. – Unosisz dłoń… o tak – zademonstrowała młodemu. – Uśmiechasz się delikatnie… i … machasz. CZY TO TAKIE TRUDNE?! – wybuchła ponownie.

            - Takie sprostowanie, Wasza Wysokość. Nie uśmiechamy się uśmiechem „Zaraz was wszystkich pozabijam” i nie patrzymy na poddanych wzrokiem „Jeszcze raz mi się oświadczysz, to za pięć minut będziesz się uważał za kobietę bez jednego wylotu”. I radzę Wasza Wysokość nie pytaj.

            Silme zrobił wielkie oczy i zwrócił je w stronę Ireth, czekając aż zaprzeczy. Nie zaprzeczyła!

            - Nie patrz się tak! Elfy z Mrocznej Puszczy nigdy nie były w moim typie.

            - Tak samo jak te z Rivendell i z Szarej Przystani, no i nie zapominajmy, że te z Artemidis też. – powiedział z uprzejmym uśmiechem starszy elf, rozładowując atmosferę.

            - Czy te elfy nie wiedzą, że jak ktoś jest KAPŁANKĄ to raczej nie chce być w jakimkolwiek związku?!

            - Ludzkie kapłanki nie mają celibatu.

            - One są uzdrowicielkami, które nadały sobie miano kapłanek. Nie wiem, co jest w tym takiego niby świętego. Ratowanie życia?! No proszę cię!

            - Dla niektórych to świętość.

            - Po tylu latach życia spokój okazuje się świętością, mądralo.

            - Mam nadzieję, że nie dożyję tego czasu.

            - Czyli mogę cię zabić? – spytała ze szczerym uśmiechem Ireth, wyjmując z pochwy, umieszczonej na udzie, ozdobny sztylet.

            - Nie śpieszy mi się. – odpowiedział z kamienną twarzą.

            - Tak jak myślałam. Ej! A ty co?! Nie zarządziłam przerwy! DO ROBOTY!! – wydarła się Ireth, że aż pilnujący ich strażnicy podskoczyli, słysząc jej krzyk.

            Silme stwierdził, że raczej, póki Ireth jest przy nim, nie będzie miał czasu na nudę. Nie będzie miał czasu w ogóle. W końcu po kilku godzinach żmudnych ćwiczeń udało mu się, ale powstał… inny problem. Bardziej syriuszowy.

* * *

            Syriuszowi się ta sytuacja nie podobała. W ogóle i w szczególe. Jakaś białowłosa lafirynda drze się na jego małe słoneczko, jakiś elf o oliwkowych gałach  wciąż z nim flirtuje, a jego Remus go jeszcze strofuje, że nie ma się wtrącać?! Dobrze, poczeka.

            Gdy całe znęcanie się nad jego maleństwem zostało skończone, Syriusz wkroczył, a może raczej wbiegł i wyściskał Harry’ego mruczeć coś o białowłosych tyranach i o wyjściu bieli z mody jakieś tysiąc lat temu.

            - Chodź, kochanie, idziemy szamać ciasio.

            - No chyba nie! – krzyknęła Ireth. – Niedługo się jego urodziny. Pozostały nam tylko trzy dniu, w których Silme musi nauczyć się nazwisk swoich gości i…

            - Chyba twoich gości, biały pomiocie szatana. Wracaj do swojego piekła i nie truj nam dupy, bo zgagi dostanę od mojego ulubionego ciasia! – Co jak co, ale ciastek mu nikt psuł nie będzie! Puszczając uwagę Remusa odnośnie stosownego słownictwa w obecności Harry’ego mimo uszu, odszedł ciągnąc młodego.

            -STRAŻE!!

            Oho! Będą kłopoty! – pomyślał Harry, gdy dłonie strażników odciągnęły go od syriuszowych ramion.

*You Only Live Once :3 musiałam! Ostatnio mi się wkręciło, jak grałam w Disciple 2

Rozdział 26

Matura? JAKA MATURA?! :O

 LR