Special

 W jasnym pokoju, przy biurku siedziała ciemnowłosa dziewczyna. Całe pomieszczenie wypełniało miarowe i szybkie uderzenie czerwonych paznokci o klawiaturę. Poza kilkoma chwilami zawahania , dźwięk ten rozchodził się przez cały czas. Tekst pojawiał się na ekranie monitora. Ciemne, brązowe oczy błądziły między owymi literami i klawiaturą.

Tymczasem drzwi się otworzyły.

- Marta! Za chwilę musimy wychodzić!

- Zara! – dziewczyna odkrzyknęła. – Ja pierdziele tej. Nie dokończę tego. - powiedziała do siebie, patrząc na zegarek. – Cóż, Andor dzisiaj nie dojedzie do portalu. – wstała od biurka i zaczęła zrzucać z siebie dresy. Gdy już ubrała ulubione rurki i bokserkę, łapiąc za swoją torbę z nadrukiem Kuroshitsuji, wyszła z pokoju.

W pokoju Lust Riddle zaległa cisza.

* * *

Mijały minuty, nagle z laptopem, który został na biurku włączony, zaczęło się coś dziać. Monitor rozświetlił się, a jego tafla przybrała kolor kryształu górskiego. Ekran zafalował i wyszła z niego powolutku malutka osóbka o białych włosach, za nią jeszcze trzy elfy. Cała grupka stanęła na blacie zawalonego książkami biurka.

- Ach! Dobrze, że zapomniała wyłączyć Toshiego! – odezwała się białowłosa, rozciągając się.

- No, niby tak! Ale wiesz… znowu się dysk może spalić. – odpowiedział Andor

- W takim razie ja wyłączę!

- Nie, Laure!

Toshi został wyłączony z charakterystycznym dźwiękiem zamykania systemu Windows. Trzy pary oczy spojrzały się z furią na blondwłosego elfa.

- Laure! Coś ty zrobił?! – krzyknął Silme, łapiąc się za głowę. – Będziemy mogli dopiero wrócić, jak Lusty wróci! Bo nie znasz hasła, nie?
- No, nie znam...

- Jak ona nas tu zobaczy… to ja nie chcę być w naszej skórze! – zawołał przerażony Andor, kucając i łapiąc swoje kolana, przyciągnął je do piersi.

- Wiecie co? To nawet dobrze, że póki co tu utknęliśmy.

- Niby dlaczego, Ireth? – spytał się Silme, odwracając wzrok od konsoli. – Można pograć? Ja nawet tego włączyć nie umiem! A widziałaś jaki wielki jest ten pad?!

- Nie o to chodzi, idioto! Wiesz jaki jest dziś dzień?!

- Eee… sobota?

- Brawo, Laure! Sobota! Spójrzcie na kalendarz, jak nie wiecie!

Trojka elfów spojrzała na ścianę obok biurka. Był tam zawieszony kalendarz, który w miejscy, gdzie powinien być dzisiejszy dzień, miał napisane:

- OSIEMNASTKA?!

- Ale że…?

- Tak chłopcy. Marta kończy dzisiaj osiemnaście lat. O godzinie 18:10 dokładnie. – Ireth pokiwała głową z rozdrażnieniem. – Dlatego tak źle jej idzie pisanie naszego opowiadania. Jest zestresowana, bo nikt jej nie pomaga i nagle wszystkim się przypomina, że nie mogą przyjechać, bo… i tu wstaw jakąś realistycznie brzmiącą wymówkę. No wiecie, czasem są problemy i się nie przyjeżdża, ale no bez jaj… Nie przyjdę, bo on nie przyjdzie!? No ludzie… sory… elfy!

- Słuchajcie… - zaczął Silme. – A my w ogóle mamy jakiś prezent dla Lusty? W końcu tyle dla nas robi.

- Ech. Szczerze mówiąc zapomniałem. – odpowiedział Andor.

- Ja też. – przyznał się Laure.

- To dobrze, że macie nas. – powiedziała z przekąsem Ireth. – Fenris, możesz już wyjść.

- Fenris?! A ty co tu robisz?! – krzyknął książę.

- A swój szlaban odrobiłeś? – spytał się Andor.

- Tak i w końcu mój prawdziwy odpowiednik jest zaproszony na 18-naste urodziny Marty, więc i ja pomyślałem, że dam jej prezent. – odpowiedział, opierając się o buteleczkę z perfumem.

- Cóż, to jaki masz pomysł? – spytał się Silme.

- Heh… liczyłem na inwencję twórczą Ireth. – powiedział uśmiechając się do wieszczki.

- Uch! I tak wychodzi, że na mnie wszystko spoczywa! Cóż… co powiecie na tą grę, o którą Marta tak jęczy rodzicom?

- X-COM? Przestań! Nie mamy pieniędzy, to raz, a dwa skąd ją teraz wytrzaśniesz?!

- No dobra, nie unoś się, Silme! A co z tą książką Licii Troisi? Też ją chciała!

- Pomysł dobry, ale wiesz, jak ona jej w sklepach nie znalazła, to my tym bardziej!

- Boże, Fenris. Nie gaś tak szybko pomysłów.

- A co wy na to – zaczął Laure. – Nie mamy pieniędzy, no i czasu też nie. Może po prostu spytajmy się Konrada, czy nas ze sobą weźmie na salę i najzwyczajniej w świecie ją przytulmy! To nic nie kosztuje!

- Możemy tak zrobić. Przy okazji naciągniemy go na różyczkę! – dopowiedział Andor. – A co wy na to?

- Możemy spróbować.

- Możemy, ale i tak trzeba czekać, aż Konrad przyjedzie. – odpowiedziała Ireth.

* * *

- To się przebierz, ja zaraz przyjdę!

- Dobra, kotek!

- Przyszedł! – Fenris wychylił się zza mang i obserwował chłopaka Lusty. – Ireth zasłoń oczy!

- Jedyyy… - Ireth zasłoniła łapką oczy i dla lepszego efektu odwróciła się. – Lepiej?

- Idealnie. Zaraz go zawołam. Konrad! Ej! Widzisz mnie! KONRAAAAD!!

Chłopak poderwał się. Rozejrzał po pokoju i podszedł do regału z książkami. Jego szeroko rozwarte oczy, patrzyły wprost w żółte tęczówki Fenrisa.

- Siema! Fenris jestem! Bohater opowiadania twojej dziewczyny. Cóż wiem, że wolisz innego typu rzeczy, ale jesteśmy w pewnym sensie rodziną, nie? – Chłopak nie odpowiedział. – Jeśli chodzi o innych: ta białowłosa wiedźma to Ireth, blond włosy przygłup Laure, brązowooki elf to Andor, a zielonookie stworzonko to Silme.

- Ej! Dlaczego się przezywasz, a mojego ojca zostawiłeś w spokoju!

- A z tego, Laure, że twój tata może mi dać szlaban!

- Prawdę powiada – odpowiedział Andor.

- Czyli… tak właściwie to wy nie istniejecie… tak?

- No… istniejemy tylko w umyśle twojej dziewczyny i w Toshim, ale Laure przez przypadek go zamknął i nie mamy jak wrócić. A w dodatku Lusty ma dziś urodziny, więc chcemy jej dać kwiatka… poza tym… kupisz nam kwiatka? I zawieziesz na salę?

- Wariuję, ale niech stracę! Wskakujcie – otworzył torbę z prezentem. – Ale nic nie mówicie Marcie! Zaraz podjadę do jakiejś kwiaciarni.

* * *

- Dobra, to różę już mamy! Teraz na zabawę!
- Nie bądź taki „hej, do przodu”, bo ci tyłu zabraknie Laure. - ostudziła zapał elf Ireth. - W końcu nie wiadomo czy nas zaprosi, możliwe, że się nieźle wkurzy, jak nas zobaczy.
- Ty to niezła katastrofistka. Przecież nas nie wywali, jak już tam dojedziemy. - odpowiedział Silme.

- No wiesz, nigdy nic nie wiadomo.
- Jesteśmy na miejscu. - przerwał ich rozmowę Konrad. Całą drogę i wybieranie kwiatka, nie odzywał się. Wciąż nie mógł uwierzyć, że widzi elfy. W dodatku były one malutkie i strasznie hałaśliwe, a nikt, prócz niego, ich nie widział i nie słyszał. Ja na serio mam chyba jakieś problemy. - pomyślał, patrząc się na malutkie istotki, które ucichły na dźwięk jego głosu. - Wychodzimy.
- Marta się zdziwi, jak nas zobaczy. - klasnął w ręce Laure.
- Albo nieźle wkurzy. - dokończyła Ireth

* * *

- Wszystkiego najlepszego, kotek.
- Dziękuję, skarbie!

- Bleee, całują się!
- Laure! To chyba jasne! Chodzą ze sobą! Zresztą. Ciebie i Silme też to czeka. - pouczył księcia Fenris.
- Czy to nie romantyczne! A Martusia się martwiła, że nikogo nie znajdzie dla siebie.
- No wiesz, Ireth. Trudno sobie kogoś znaleźć jak się tylko czyta mangi i książki, i ogląda amine. - dodał swoje trzy grosze Andor.
- Och! Cicho, bo nie uchroni cię nawet to, że jesteś królem.
- Dobra, teraz jest nasza szansa. Dajemy! - krzyknął Silme i pobiegł po parkiecie w stronę Lust. - Lusty! Tu! Na dole!
Marta spojrzała się na dół i zobaczyła postacie ze swojego opowiadania. W jej stronę wyciągały różę.
- Wszystkiego najlepszego! Lusty!
Marta spojrzała się na swojego chłopaka.
- Konrad, czy ja dobrze widzę?
- Tak, kochanie. To oni.
- Dzięki bardzo. - przytuliła niepewnie małe elfy, biorąc je na ręce. - Ale wiecie. - uśmiechnęła się z zakłopotaniem. - Ja nadal nie mam tego rozdziału napisanego do końca.
- CO?!

Pisane na laptopie Konrada. On ma Open Office'a, więc trochę inaczej tekst wygląda. :)