Mroczny Obłęd: rozdział 3

Wytrwaliście, kochani! ;*

1 czerwca special... później powiem dlaczego ;p
SG będzie jak skończę :)

Toshi wrócił <3

###

            - Charlie? Możemy porozmawiać?

            - O czym?

            - Cos dziwnego dzieje się w twoim domu… i ty o tym wiesz, prawda?

            Oczy Charles’a zaświeciły się niebezpiecznie:

            - To sprawa mojej rodziny, nie sądzisz?

            - Kumplu, tu się na serio dzieją dziwne rzeczy, a Hermina mówiła, że słyszała, jak się z kimś szarpałeś u niej w pokoju… i to w nocy! Co tam się działo?!

            - Ron. Czy ja interesuje się tym, co się dzieje w twojej rodzinie?

            - Nie, ale ja i tak bym ci powiedział!

            - Ale nie mówisz. O to właśnie chodzi. – charcie podszedł do drzwi i wychodząc powiedział jeszcze. – Widzimy się na śniadaniu. – wyszedł z pokoju, zostawiając zaniepokojonych przyjaciół.

* * *

            Przyjaciele bawili się w ogrodzie. Hermionę i Rona zastanawiało to, że Charles zachowywał się jakby nic się nie stało.

            - Charlie? A powiedz mi dokładnie. Co tam jest? – spytała się brązowowłosa.

            - Hę? – spytał się, patrząc na nią.

            - Co tam jest? – wskazała budynek starej rezydencji.

            - Mówiłem ci. Więzienie. Kiedyś mój rod był rodem rycerzy i to nam przypadl obowiązek przetrzymywania najgroźniejszych recydywistów. Mój dziadek pamięta jeszcze, jak zwozili tu wozami zawodzących więźniów i przetrzymywano tutaj. Ponoć za „panowania” mojego pradziadka skazano na śmierć najwięcej typów spod ciemnej gwiazdy… na śmierć.

            - Nie boisz się mieszkać obok… tego?

            - Nie, a niby dlaczego. Teraz to tylko budynek. Mój dziadek stwierdził, że nie chce by mój tata miał tak skrzywioną psychikę, jak on, więc pozbył się tego więzienia. Zlikwidował je.

            Nagle do rozmawiających nastolatków podszedł kamerdyner. Był to zupełnie inny mężczyzna niż ten, który ich w ostatnich dniach obsługiwał.

            - Paniczu, Pani woła. Jest w bibliotece.

            - Już idę, Aaron. Zostaniesz z nimi na chwilę.

            - Tak jest, paniczu.

             - Gdzie jest Daniel? – spytał się Ron. – Polubiłem tego gościa. Dało się z nim dogadać.

            - Kamerdyner Daniel dostał przepustkę i aktualnie jest w odwiedzinach u swojej rodziny. Teraz ja będę Państwa obsługiwał. – powiedziawszy to, ukłonił się.

            - Ach. Dobrze. – odpowiedziała Hermiona.

            Dziewczyna w zamyśleniu spojrzała na budynek starego więzienia. Chwilę potem jej oczy przebiegły po drodze do niego prowadzącej. To, co ujrzała, utwierdziło ją w tym, że ich przyjaciel kłamie. Do samych drzwi starej rezydencji wiodły świeże ślady, pozostawione przez powóz.

            Gdy dziewczyna obserwowała budynek, oczy lokaja, który utkwił w niej wzrok, zwęziły się.

* * *

           

      Tej nocy Ron i Hermiona spotkali się w pokoju dziewczyny. Była późna godzina, nagle senną ciszę przerwał rumor. Dwójka przyjaciół doskoczyła do drzwi, uchylając je lekko, by móc zobaczyć, co się dzieje.

      - Nie wiem czemu panicz miałby kazać nam ukryć ten obraz i tak nikt nie ma dostępu do tego skrzydła – a szczególnie ci spoza rodziny.

      - Wiesz, Aaron, te dzieciaki zaczęły węszyć. Panicz Charles jest przerażony.

      - Wiem. Słyszałem jak ta dziewucha się pytała panicza Charlesa o drugi budynek, a później chyba coś zobaczyła… A co się wczoraj stało z pani…

      - Zamknij się! Nie wolno o tym mówić, a już szczególnie tutaj!

      - Dobrze, Danielu, ale przyznaj… to On ci to zrobił?

      - Tak. Zdenerwował się.

      Obie postacie poruszały się wzdłuż korytarza. Oczy przyjaciół zwrócone były na znajomego kamerdynera – jego twarz „ozdobiona” była podłużna blizną przecinającą jego lewy policzek. Ich wzrok prześlizgnął się na obraz. Przedstawiał on cztery osoby: Panią i Pana Potterów, Charles’a i bardzo podobnego, mniejszego od niego chłopca o zielonych oczach.

     

* * *

    

            - Ron! Widziałeś to?!

            - Spokojnie, Hermiono. Na pewno da się to wyjaśnić.

            - Ron! To jego widziałam! Jestem pewna!

            - Przed chwilą, zanim zobaczyłaś ten obraz nie byłaś pewna czy to w ogóle to było na serio… może ci się to przysniło.

            - Jestem pewna! Naprawdę.

            W tej chwili ich rozmowę przerwał rumor na dworze. Wyjrzeli przez okno. Po żwirowej dróżce prowadzącej do starej rezydencji sunął powóz. Brama została zamknięta tuż za nim. Przyjaciele spojrzeli na budynek rozświetlony przez latarnie. Wóz stanął przed głównymi drzwiami, wypuszczając ze swych czeluści sylwetki ludzi, które niczym duchy, pilnowane przez diabłów – strażników, wpływały do środka budynku. Oczy dwójki przyjaciół spotkały się ze sobą w momencie zatrzaśnięcia się drzwi za postaciami, u obojga można była z nich odczytać strach.