Mroczny Obłęd: rozdział 2

Turmalin [ do SG r. 19] :
Och! O.O
Dzięki bardzo za wytknięcie błędu :) Dobrze, że zauważacie takie rzeczy, bo czasami piszę rozdział, myśląc o kolejnych i może mi coś umknąć :)Z Andorem stwierdziliśmy, że może sobie pomyć gary - nie zaszkodzi mu, c'nie?
Och. Nie, to jest zupełnie inny. Musiałam nie zwrócić uwagi. Zresztą - to bardzo mądry konik. *uśmiecha się głupio*

           - Cześć, Hermiona, Ron! – krzyknął Charlie do swoich przyjaciół.

            Charles skończył właśnie swój trzeci rok w Hogwarcie. Był bardzo towarzyskim chłopcem, wszędzie go było pełno i łaknął każdej uwagi. Był bardzo zdziwiony, iż w czasie jego pierwszego roku, gdy przebywał w swoim domu na Boże Narodzenia, rodzice wciąż przy nim byli. Dosłownie skakali wokół niego. Było to dość uciążliwe, lecz po tych wszystkich latach, kiedy ich uwaga była skupiona wyłącznie na jego bracie, ten stan rzeczy stał się bardzo miłą odmianą, utrzymującą się do dziś. Dzięki temu Charles stał się jeszcze bardziej pewny siebie i swoich możliwości. Teraz był rozpieszczany przez rodziców, ale wciąż pamiętał, jak to jest być tym „gorszym” dzieckiem.

            - Cześć, Charlie! – odpowiedziała Hermiona.

            - Siema, stary! – krzyknął Ron. – Ale wielka chata!

            Chłopak miał rację, gdyż rezydencja państwa Potter była ogromna. Mnogość sal do wszystkiego i niczego była wręcz przytłaczająca. Sam budynek był idealnym odwzorowaniem budynków klasycystycznych. Był w prostym, acz pięknym stylu. W oddali dało się zobaczyć resztę rezydencji, która była bardziej ponura, a drogę do niej zamykała ciężka, stalowa brama. Na szczycie bramy jawił się napis: „Memento Mori”.

            - Charlie? Co tam jest? – spytała się Hermiona.

            - Nic ciekawego. To stara część rezydencji. Teraz jest nieużywana i nie wolno tam wchodzić. – odpowiedział, zapytany chłopak, odwracając się. – Ponoć było to kiedyś więzienie, a teraz duchy skazańców wciąż są tam uwięzione. – Charles utkwił swój wzrok w rodzicach, którzy pojawili się w drzwiach, za nimi stali jego dziadkowie. James Potter powoli skinął głową. Charlie uśmiechnął się, nic się dziś nie stanie.

* * *

            Hermiona nie mogła spać. Cały czas miała wrażenie, że ktoś ją obserwuje. Parę razy nawet wydawało jej się, że kogoś widzi. Kogoś, kto ukrywał się w cieniu. Teraz leżąc w łóżku w przydzielonym mu pokoju, nasłuchiwała oddechu śpiącego domu.

            - London bridge is falling down! Falling down! Falling down! London bridge is falling down! My fair Lady!

            Strach objął jej gardło, gdy usłyszała głos, dochodzący zza drzwi. Dźwięk bosych stóp na marmurowej posadzce był bardzo wyraźny, by w końcu ucichnąć pod jej drzwiami. Te powoli z przeraźliwym jękiem otworzyły się. Usłyszała odgłos małych stóp, powoli opadających na puszysty dywan. Ktoś do niej podchodził. Udawała, że śpi, ale miała dziwne wrażenie, iż ten ktoś wie, iż rzeczywiście go słyszy. Czuła wzrok tajemniczej postaci na sobie. Świst wciąganego powietrza rozległ się w pokoju. Wydawało jej się, że ten ktoś mówi do niej, ale nie potrafi dobrze się wysłowić – był jak małe dziecko.

            - Pobawiś się ze mną? – usłyszała szept chłopca, tak to był zdecydowanie chłopiec. – Pobawiś? – znów to pytanie.he

            - Co ty tu robisz? – usłyszała zimny głos, należący do jej przyjaciela. – Zresztą nie chce wiedzieć. Zjeżdżaj do siebie! Pokaż ręce. Powiedziałem pokaż! – dźwięki szarpaniny dotarły do uszu Granger. – Oddaj mi to. Nie wolno ci tego wynosić ze swojego pokoju. Taka była umowa. Pamiętasz? – kolejna szarpanina. – Wynoś się stąd. Powiedziałem, że przyjdę do ciebie jutro wieczorem. Do siebie, ale już. Nie chcę cię widzieć w tym skrzydle, póki oni tu są. Zrozumiałeś? No. Chodź . Odprowadzę cię. – w ciszy pokoju rozległ się dźwięk zamykanych drzwi. Hermiona wzięła głęboki oddech. Coś tu było bardzo nie tak.

* * *

            Trójka przyjaciół grała w karty w salonie. Było to duże pomieszczenie z kominkiem, półkami z książkami i fortepianem.

            - Paniczu? – do pokoju wszedł młody kamerdyner. Miał około dwudziestu lat, brązowowłosy i brązowooki. – Czy życzy panicz sobie przekąsek i napojów dla siebie i pańskich przyjaciół? – Charlie spojrzał na przyjaciół.

            - Chcecie coś jeść albo pić?

            - Wiesz co, stary? Dobry pomysł.

            - Daniel, przynieś nam tu coś.

            - Tak jest, paniczu. – lokaj odwrócił się.

            - Daniel, gdzie mama i tata.

            - Państwo są bardzo zajęci bardzo ważną sprawą w swoim wiadomym gabinecie. – odpowiedział, nie odwracając się.

            - Dobrze. Możesz już odejść, później do nich dołączysz.

* * *

            Tej nocy Hermiona również nie mogła zasnąć. Wciąż nęciły ją obrazu z poprzedniego snu. Udała się do pokoju Rona i obudziła go.

            - Ron. Ron! Wstawaj.

            - Co się stało?

            - Tu się dzieje coś dziwnego. Bardzo dziwnego.

            - Co?

            - Wczoraj… wczoraj w nocy… ktoś wszedł do mojego pokoju. Mówił, ze chce się pobawić. Była przerażona, a potem przyszedł Charlie i szarpał się z tą osobą, i mówił, że później do niej przyjdzie, i w ogóle…

            - Jesteś pewna, że to ci się nie śniło?

            - Ron. Jestem pewna!

            - Wiesz co? Odprowadzę cie do twojego pokoju i jutro spytamy się Charlie’go, o co mu chodzi, okej?

            - Ron, ja jestem pew…

            - London bridge is falling down! Falling down! Falling down! London bridge is falling down! My fair Lady!

            - Mój Boże! To znowu się dzieje! – dziewczyna wtuliła się w rudzielca. Ten wciąż nasłuchiwał.

            - Wiesz… to mogą być tylko duchy…

            - To znowu do mnie idzie!

            - Nie… to z dworu. – odwrócili się w stronę okna.

            Na dworze panowała aksamitna noc, która swoim płaszczem otulała wszystko, co napotkała na swej drodze. Na ścieżce były dwie postacie, szły po niej. Jedna z nich wciąż podskakiwała i jakby tańczyła, druga – sztywno szła, naprężona jakby do skoku, ataku.

- London bridge is falling down! Falling down! Falling down! London bridge is falling down! My fair Lady!

Dwójka przyjaciół patrzyła jak owe postacie zbliżają się do bramy Starej Rezydencji. Wrota stały otworem, a w budynku były zapalone światła. Gdy cienie weszły do środka, przyjaciele spojrzeli po sobie. Oboje nie wiedzieli, co się tu dzieje.