>>Rozdział 19

            Złota karoca pędziła poprzez dolinę po której wschodniej stronie rozciągała się zielona łuna Kalen Talach. Białe konia, zaprzężone do wspaniałego powozu, biegły ile sił w kopytach, wciąż jednak popędzane przez woźnice. Wokół poruszającego się pojazdu, na swych wierzchowcach, galopowali strażnicy gwardii królewskiej. Na samej karocy widniał herb Andora Mądrego.

* * *

            Fenris, będący w zamku królewskim, spoglądał na południowy-zachód, gdzie Emyn Fea i Tinwe otaczają Twierdzę Światła Gwiazd. Alcarin Silme było widoczne nawet stąd, z tej najwyższej wieży pałacu w Artemidis. Przeniósł swój wzrok bardziej na południe – to tam, za Brodem na Poros, znajdowało się przejście między wymiarami. To właśnie tam, do Gondoru Południowego, zmierzał jego władca.

            - Ech! Zapłacisz mi za to Laure! – krzyknął i skierował się do kuchni, gdzie pod okiem kucharek miał odpracować swój szlaban. Co, jak co, ale Jego Wysokość kary wymyślać potrafi… - pomyślał, marszcząc się na wspomnienie niedojedzonych obiadów na talerzach. – Nienawidzę zmywać naczyń!

*  * *

            - Laure! Czyś ty postradał zmysły?! Wiesz teraz, jaka będzie reakcja twojego ojca? Nie chce być w twojej skórze, jak tylko tu dotrze! A poza tym – co to było za flirtowanie z Silme?! On jeszcze nie wie, kto jest jego narzeczonym. Choć tego nie pokazuje jest bardzo wystraszony i boi się tego, co mu przyniesie przyszłość. Czy ja mam cię pouczać jak masz z nim postępować?! Przecież byłeś poinformowany, jaka jest sytuacja! Ciebie kompletnie zdrowy rozsądek opuścił! Póki co nie masz się do niego zbliżać, jasne?!

            Krzyk wieszczki odbijał się echem w jego umyśle jeszcze na długo po jej wyjściu. Miała rację – Laure nie należał do cierpliwych osób. Jednak nie było to do końca jego wina. Co chciał – dostawał, nigdy nie musząc czekać na rezultaty. Nauka szła mu wzorowo, miał wielu przyjaciół. Zawsze był wielbiony, wywyższany – w końcu był synem króla, następcą tronu Artemidis i nie liczyło się to, że Andor nie był jego biologicznym ojcem. Władca zaakceptował go i tylko to się liczyło.

            W tej jednak chwili Laure czuł, że grunt wymyka mu się spod stóp. Nie wiedział kompletnie, co ma zrobić. Przez myśl przemknęło mu jedno – co się stało z Fenrisem?

* * *

            - Witaj, Albusie.

            - Och! Ireth. Nie zauważyłem cię, moja droga.

            - Nie przeczę. Przyszłam z pewną sprawą.

            - Słucham, Ireth.

            - Król się zbliża. – walnęła Ireth prosto z mostu. Nienawidziła gierek słownych.

            - S… Słucham?

            - Czy ja mówię niewyraźnie, czy co? Jego Wysokość Król Andor Mądry, Trzeci Władca Artemidis, przybędzie tu już jutro. Proszę, więc byś się przygotował, Albusie.

            - Dobrze… moja droga.

            - Ach! I zapomniałabym… - uśmiech zszedł jej z twarzy, zastąpiony zimnym wzrokiem czerwonych oczu. – Dla ciebie Albusie – Lady Numenesse.

            Albus oniemiał siedział w swoim dyrektorskim fotelu, patrząc jak Ireth wychodzi, trzaskając drzwiami. Jego oczy wciąż wpatrywały się w jeden punkt. Nie wiedział nawet, kiedy wszystko zaczęło mu się wymykać spod kontroli.

* * *

            - Jak ci idzie? Symir. – Spytał Lord Voldemort swojego podwładnego. Właśnie trwało zebranie Wewnętrznego Kręgu.

            - Król elfów zmierza do Hogwartu by ukarać swego syna, który udał się tam w celu szybszego poznania swego narzeczonego. Stolica jest pusta, ale nie da się jej sforsować, z Orodrethem, stojącym na straży. W dodatku Strażnicy Żywiołów są bardzo kłopotliwymi przeciwnikami – szczególnie bliźniaki wody i powietrza oraz wojownik ziemi.

            - Hmm… dobrze więc. Jaką strategię chcesz objąć? – Wewnętrzny Krąg zafalował. Jak to?  Ich Pan się pyta o zdanie tego podrzędnego szpiega?

            - Nadal czekać. Straż jest teraz uzbrojona po zęby, by nie puścić granic. Będą chronić każdego z jeszcze większą mocą. – odpowiedział, krzyżując ręce na piersi. – Zaatakujemy, gdy będą wszyscy w stolicy.

            Wśród Śmierciożerców podniosła się wrzawa.

            - Bardzo odważny plan, czyś nie? – Voldemort spojrzał swymi czerwonymi, zimnymi oczyma na elfickiego szpiega. Elfowie to bardzo… ciekawe stworzenia.

            - Kim jesteś i co zrobiłeś naszemu Panu? – krzyknęła za Symirem Bellatriks Lestrange. Nie mogła znieść myśli, że ktoś może tak manipulować i nie oddawać czci jej władcy.

            - Twój… pan, nie ma nade mną władzy. Nie wtrącaj się w moją zemstę… bo zginiesz. – złote oczy zaświeciły złowrogo spod kaptura.

* * *

            - Król Andor zmierza do Hogwartu, zostawiając państwo opiece swego doradcy. Czuję, że coś się stanie. Widzę zagrożenie. Ech. Mam nadzieję, że wszystko pójdzie w dobrym kierunku. Na końcu naszej ścieżki widzę nadzieję. – Ireth spojrzała na kalendarz księżycowy. Była to wielka tarcza, na której poustawiane były pomniejsze księżyce, z których dało się odczytać datę. – Niedługo urodziny Silme. Dobrze, że król jednak przyjedzie.

Rozdział 20

###

Trochę zawiłe. Mam nadzieję, że się połapiecie.