[One-Shot] "Upadły Anioł"

         Znalazłam tego one-shota na moim pen-drive'ie ,

więc go dokończyłam [w trudach i bólach -> siostra ma przesuniętą klawiaturę w lewo,.

bo ma jeszcze klawiaturę numeryczną z prawej strony =,= ] i wam  daję jako "osłodę".

Nie wiem kiedy będzie SG albo MO . Mam nadzieję, że uda mi się to szybko zrobić

PS. Chcecie dalej pociągnąć tą historię. Byłaby taka bardziej z życia prostytutki bez konkretnego końca.
Bardziej taki obraz społeczeństwa po przegranej wojnie. Dosyć skrajny, nie powiem :p

LR           

  „Upadły Anioł”

            Nokturn nigdy nie był przyjaznym miejscem, a już na pewno nie po wojnie. Przegranej wojnie. Po zmroku życie tutaj pulsowało, szczególnie w pewnym klubie nocnym, w „Upadłym Aniele” – domu rozpusty. Każdy szanujący się Śmierciozerca był tu przynajmniej raz i skosztował owoców tego przybytku. Z nastaniem dnia pracownicy rozchodzili się.

Jednym z takich „pracowników” był młody, smukły chłopak. Ubrany był w buty na wysokim obcasie, spódniczkę zasłaniającą tylko pośladki i bluzeczkę, która była tylko paskiem trzymającym się na ciele chłopaka. Jego długie brązowe włosy otulały sylwetkę prostytutki wraz z każdym jej krokiem. Patrząc brązowymi oczyma na „koleżanki” po fachu z uśmiechem na karminowych ustach, ruszył do swojego mieszkania.

Idąc ulicą miał wrażenie, że ktoś go obserwuje. Nie przystawał jednak, nie dając nic po sobie poznać. W pewnej chwili jego strach osiągnął punkt kulminacyjny i puścił się biegiem w stronę swojej kamienicy. Szybko wbiegł na klatkę schodową i wpadł do mieszkania, zamykając je na klucz. Tak żałował, że nie mógł już używać magii, był jednym z droższych „towarów”, więc wiedział, że pochodzi z magicznej rodziny.

Poczuł, że krzywo stoi, spojrzał w dół, jedna ze szpilek miała złamany obcas.

- No pięknie. – pochylił się, by zdjąć buty. W chwili, gdy miał się wyprostować poczuł, jak silne ramiona zaciskają się wokół niego. Ogarnął go strach, stanowcza dłoń zamknęła mu usta.

Wśród szamotaniny, dźwięk sztyletu wbijającego się w gardło ofiary był niesłychanie głośny.

* * *

- Aurorze Potter, po co my tu jesteśmy?

            James Potter prowadził właśnie kilkoro młodych kadetów w stronę Śmiertelnego Nokturnu.

            - Macie się uczyć. Oddelegowano mnie do strzeżenia Nokturnu. Mam wam pokazać, na kogo uważać a z kim się trzymać…

            - Po co mamy się trzymać z tymi szumowinami?

            - Pamiętasz zeszłoroczne gwałty na dziewczętach, które zbłądziły na Pokątnej? Dzięki tym szumowinom znaliśmy nazwisko tego mugola. Nie spotkał go zbyt miły los. – odpowiedział Potter.

            - A po co panu ta torba?

            James spojrzał na protegowanego, jak na wariata.

            - Informacja kosztuje. Widać, że jeszcze życia nie znacie.

            Tak, James Potter mógł pochwalić się wiedzą na temat egzystencji w „nowym, lepszym świecie”. Rozprawa odnośnie jego i jego żony była głośna jeszcze przez wiele miesięcy po jej zakończeniu. Od Lily i Jamesa nie wyciągnięto wielkich konsekwencji. Lily Potter dostała dożywotni areszt domowy, została jej odebrana moc, a o możliwość zajścia w ciążę musiała walczyć poprzez wnioskowanie o zgodę Departamentu Urodzin przy Ministerstwie Rozwoju Społeczności Czarodziejskiej. Była to najlżejsza kara zawarta w nowym Kodeksie Karnym Zjednoczonych Światów Brytanii. James został zdegradowany do roli podrzędnego aurora, choć przed wojna miał wielkie predyspozycje na szefa Biura Aurorów. Teraz wraz ze swoja żoną stracili prestiż i większość pieniędzy, a tylko wąska grupa ludzi wiedziała, że syna również.

            W końcu byli tam, gdzie chcieli. Przed „Upadłym Aniołem”.

            - No, no, no. Kogo to moje piękne oczęta widzą! – usłyszeli głos z lewej strony.

            - Michael. Nie wiedziałem, że to ty dzisiaj robisz za darmówkę. Jakbym wiedział, to wspomniałbym o tym twojemu „ulubieńcowi”. – odezwał się James, patrząc w czarne oczy brązowowłosej prostytutki.

            Ta w odpowiedzi prychnęła i wyciągnęła papierosa. Włożyła go do karminowych ust i zaczęła szukać czegoś w torebce. Potter wyciągnął z kieszeni metalową zapalniczkę i podał ją Michaelowi.

            - Hm? Coś ty taki miły? – spytał chłopak, oddając zapalniczkę po odpaleniu papierosa.

            - Słyszałeś o tych mordach na swoich kolegach?

            - Trudno nie słyszeć, szef się ciągle denerwuje. Boi się, że nas zabraknie.

            - Gdzie jest…

            - Ma wolne.

            - Nie w humorze?

            - Byli dzisiaj u mnie.

            - To chyba dobrze…

            - Dobrze? DOBRZE?! Czy ty wiesz jak to jest?! To nie ty siedzisz w takim bagnie za nie swoje grzechy! Przychodzą tutaj i myślą, że mi z tym lepiej, że niby pamiętają, że niby się martwią…

            - Nie jesteś rodzicem. Nie wiesz jak to jest, Michael.

            - Tak? A ty wiesz? Oczywiście, że wiesz. Słyszałem od Angela o waszym małym sukcesie. – prostytutka zbliżyła się do Pottera. Nachyliła się i wyszeptała do jego ucha. – Żonka obciągnęła, że zgodę na bachora dostała?

            - Przekraczasz granice, Michael. – powiedział groźnie James. – Na za dużo sobie pozwalasz.

            - Jestem na swoim terenie, aurorze. W tej części Nokturnu to my jesteśmy najważniejsi. Podnieś na mnie rękę, a niedługo jej nie będziesz miał.

            - To dlaczego teraz na was polują? Stare porachunki?

            - Nie, Damien nikomu nie zaszedł za skórę. Normalny dzieciak, który też odpokutowuje za rodziców.

            - Coś więcej na temat ofiary?

            - Rodzice popierali przeciwników Czarnego Pana, dlatego wylądował tutaj. Jak większość z nas, był tu od dziecka. Tyle.

            - Tylko?

            - Tutaj jesteś bezimienny. Jesteś szczęściarzem, jeśli pozwolą ci się widzieć z rodziną. Nawet imię ci zmienią.

            - Więc, jak miałeś kiedyś na imię, Michael?

            - Dorian.

            - Hm? Pasuje ci, egoistyczna ślicznotko. – powiedział Potter z uśmiechem. Przysunął się do Michaela i wsunął mu za spódniczkę plik czarnych banknotów z emblematem węża i czaszki. – Nie strać na głupoty. – mówiąc to, oddalił się w swoją stronę. Idący za nim aurorzy słyszeli jeszcze za sobą krzyk chłopaka.

            - Ma stałego!

            Potter przystanął, jakby wryty w ziemię. Po kilku sekundach ponowił marsz. Kadeci odwrócili się, spoglądając na chłopaka, który ciągnął swojego przyszłego klienta do zaułka koło „Upadłego Anioła”.

            - Dokąd teraz?

            - Do mojej najlepszej wtyczki. – odpowiedział lakonicznie.

* * *

            Po przejściu kilku uliczek trafili do swego rodzaju dzielnicy mieszkalnej. Wzdłuż ulicy ciągnął się rząd obskurnych kamienic. Weszli do jednej z nich. Wspinali się po schodach, aż doszli na ostatnie piętro. Potter zapukał do drzwi, jedynych na tej kondygnacji. Otworzyła mu, niechlujnie ubrana, kobieta.

            - Ach! Pan Potter. Zapraszam, zapraszam. Panicz Angel się zastanawiał, kiedy pan do nas zawita.

            - Dziękuje, Lucy. Wchodzimy, chłopcy.

Kobieta zaprowadziła ich do przestronnego salonu, a sama udała się do kuchni, na odchodnym mówiąc:

- Panicz zaraz do państwa zejdzie.

- Jak to jest, że dziwka ma takie mieszkanie? – Potter usłyszał cichy szept swojego protegowanego.

- Właśnie dlatego, że jest, jak ty to powiedziałeś, dziwką. Seks jest w cenie. Nie wiadomo, kiedy trafi się ładniejsza sztuka od tej, która aktualnie prosperuje. Choć, z tego co słyszałem, już podają, bynajmniej tym zarejestrowanym, eliksiry, które zatrzymują ciało w danym okresie rozwoju…

- I dobrze słyszałeś. – dobiegł ich głos, dochodzący z sąsiedniego pokoju. Wyszedł stamtąd chłopak o długich do pasa kruczoczarnych włosach i zielonych oczach. Teraz kadeci nie mieli żadnych wątpliwości – byli w domu Królowej Kurtyzan. – Dają nam to świństwo. Problem jest taki, że po dłuższym stosowaniu robi z ciebie nimfomana. Choć ten skutek uboczny bardzo pomaga szefowi. W końcu to idealne połączenie: dziwka i nimfomanka.

- Ktoś tu nie jest w dobrym humorze. Co? Angel?

- A kto by był na moim miejscu? Damien mieszkał na tej samej ulicy. A ja nie mam większych informacji od tych, które zapewne już usłyszałeś. Oprócz jednej sprawy. Masz dostęp do ciała?

- Nie. Nikt nie ma. To jest ciało państwowej prostytutki, podlegacie Kręgowi III. Nie możemy dostać ciała bez zgody.

- To ci ułatwi sprawę. Pociągnąłem za moje… hmm… sznurki w Departamencie Zgonów. Według nich oprawca był leworęczny. Nie był zbyt delikatny i na twarzy Damiena widzieliśmy sińce, które zostawiły palce. Zamach i uderzenie w gardło było precyzyjne i konkretne, więc zrobił to ręką sprawniejszą. Jest oczywiście jeszcze możliwość, że jest oburęczny, ale biorąc pod uwagę jego poprzednie ofiary – Andrew i Gabriela – jest on raczej leworęczny. – mówiąc to przeniósł się na fotel, naprzeciw nich. Założył nogę na nogę, ukazując światu piękne, zgrabne łydki i uda. – Więcej nie wiem.

- A jakie są nastroje wśród Nokturnu?

- Ma się wrażenie, że za chwilę szlag wszystkich trafi. – zaśmiał się perliście młodzieniec. – Mężczyźni wariują i boją się o swoich ulubieńców. Nikt nie wie, co się dzieje. Niby na nokturnie zawsze ktoś umiera, ale nikt jeszcze nie był takim samobójcą, by podnieś rękę na nas. Krąg I napisał do mnie list. Skoro oni się interesują, to znaczy, że na serio coś w tym jest.

- Czemu niby Krąg I miałby się tym interesować?

- Na plecach ofiary był znak feniksa. Nie przypomina ci to czegoś? Dlatego nie pozwolono ci zobaczyć ciała. Szykuje się rebelia. Tak bynajmniej sądzą.

- Tak napisali?

- Nie, ale bycie najdroższą dziwka na Nokturnie jest bardzo pomocne w zdobywaniu informacji z najwyższej półki. Jeśli klient się napił, to nie moja wina. Nie wiąże mnie kontrakt, który miałby kazać mi milczeć. Krąg I, a nawet i sam Czarny Pan , zna moja „poboczną” profesję.

- Dzięki, Angel. Tu masz zapłatę. – James postawił na stoliku torbę, którą niósł ze sobą.

- Wracacie do Ministerstwa?

- Tak? A co?

- Dostałem wezwanie. Przejdę się z wami. Dajcie mi chwilę. – chłopak oddalił się w stronę podwójnych drzwi i wszedł do pokoju, zostawiając je otwarte. Aurorzy mogli wiec zauważyć wielkie łóżko, ustawione pośrodku pomieszczenia i jedną ścianę, składającą się tylko z luster. To do niej podszedł Angel i wyciągnął z niej ubrania po czym oddalił się w głąb sypialni.

- Ładny.

- Czyż nie? – powiedział James do swoich kadetów. W jego głosie pobrzmiewała jakby mała nutka dumy.

* * *

Szli przez Śmiertelny Noktur. Wysokie obcas, idącego koło nich chłopaka, rytmicznie i pewnie stukały o brukowaną ulicę. Wszyscy oglądali się za nimi i lustrowali wzrokiem ciało młodzieńca. Słyszeli wiele gwizdów i pochlebstw mieszanych z lubieżnymi uśmieszkami. Każdy tutaj chciał Angela.

            Rozeszli się dopiero w windzie w Ministerstwie. Czarnowłosy chłopak jechał na najwyższe piętro. Do kwater Kręgu I i Czarnego Pana.

* * *

Następnego dnia auror Potter i jego kadeci siedzieli spokojnie w biurze, gdy przeleciała do nich sowa. List był krótki i konkretny:

Jest w „Upadłym Aniele”. Zatrzymam go na dłużej. Przyjdź. Do. Mnie.

H.A.

- Chłopaki! Dzisiaj na Noktur walimy na cywilu!

* * *

„Upadły Anioł” wyglądał jak prestiżowy klub, wyjątkiem były poustawiane na stolikach rury i wielka scena, na której już tańczyło kilku chłopaków. Oni szukali tylko jednego.

- Witam w „Upadłym Aniele”, jak mogę państwu pomóc? – usłyszeli głos z lewej. Stał przed nimi blondwłosy, stalowooki chłopak.

- Szukam Angela.

- Ma teraz klienta. Może ja wam pomogę. – powiedział przybliżając się do Jamesa i kładąc dłonie na jego klatce piersiowej.

- Wybacz Drey. Nie dzisiaj. – wziął jego dłonie w swoje, zbliżył do ust i pocałował ich wierzchnia stronę.

- Jesteś wierny żonie. Choć przydzielili cię tutaj. Jesteś dziwnym przypadkiem. – powiedział srebrzysto włosy i rzucił na odchodnym. – Stolik numer 5.

* * *

- Mogłem się tego spodziewać. Aramisie Neverland, jesteś oskarżony o zabójstwo trzech państwowych prostytutek.

Nóż przyłożony do gardła Angela mówił sam za siebie. Mężczyzna lewą ręką jeździł narzędziem po szyi chłopaka, gdy do stolika podeszli aurorzy. Kilka zaklęć i sztylet został rozpoznany. Przestępca został złapany.

* * *

- Słyszałeś? Znowu Potter złapał przestępcę!

- Cóż, nie na darmo nazywamy go Królem Nokturnu, nie?

* * *

Dwa ciała splecione w namiętnym uścisku. Jedno blade i smukłe, drugie opalone i umięśnione.

- Ach! Tak! Błagam! Tak!

- Angel…

Penis gładko wchodził w młode ciało i wprawiał obu kochanków w ekstazę. Uderzenia gorąca przewalały się przez Angela. Uwielbiał tego człowieka. Po prostu uwielbiał. Był jedynym, który miał go bez ograniczeń. Jego ciało przyprawiało go o ataki nadmiernego podniecenia. W pewnej chwili chłopak wymknął się spod kochanka i położył go na plecach. Powoli, jakby z namysłem, opuścił się na jego męskość. Wydał z siebie przeciągły jęk, czując dłoń kochanka na swoim członku i na sutkach. Coraz szybciej opuszczał się na niego, ich ruchy stały się spazmatyczne. Jeszcze tylko chwila… tylko chwilka…

- PANIE!

* * *

Angel wyszedł z gabinetu Czarnego Pana.

- Dzień dobry, Angel. – usłyszał z prawej strony. Spojrzał na mężczyznę z lekkim uśmiechem.

- Dzień dobry, aurorze Potter. Życzę miłego dnia. – James nie odpowiedział. Gdy Angel zniknął za rogiem, cichutko wyszeptał:

- I tobie również, synku.

Bo jasna strona przegrała wojnę i teraz dzieci płacą za grzechy ojców.