Seria Cesarska: "Szczęście"

Odskocznia od Silme'a. Jest to moja próba nauczenia się wiadomych scen :3, więc nie liczcie na jakiś dobry kawał tekstu. Nie przewiduję w tej serii więcej niż 5 części. 

Moja inspiracja: strega bianca :3 Serdecznie polecam. 
Ostrzeżenia: mpreg, yaoi 

###

Jak bardzo człowiek potrafi być szczęśliwy? Nie wiem, ale miałem taką chwilę zaraz po tym, jak zamordowałem Lorda Voldemorta, tak, zamordowałem. Wbiłem mu miecz prosto w serce. Przez zawarty w nim jad Bazyliszka, nie mógł ponownie się odrodzić. To był drugi raz, gdy byłem szczęśliwy. Pierwszy raz zaś był, kiedy poznałem moich  przyjaciół: Rona i Hermionę.

Z perspektywy czasu wiem teraz, iż to były piękne chwile, te sprzed pokonania Voldemorta, bo później zaczęła się moją męka. Wszyscy byli wolni, a mnie na nowo zniewolono. Jak to się stało? Już wyjaśniam.

Po obaleniu Czarnego Pana stałem się najlepszą partią w całej Anglii. Dostawałem wiele propozycji małżeństwa, które zostawały adresowane do mojego wujostwa, gdy ci się o tym dowiedzieli zaczęli szukać najbogatszego kandydata, który odpowiednio za mnie „zapłaci”. Oczywiście nie zgadzałem się na to, ale co ja, piętnastolatek, mogę w tej sprawie powiedzieć. Macie rację: nic. Po dwóch miesiącach, w których chadzaliśmy na przyjęcia urządzane u wpływowych czarodziejów  (Zdziwieni? Tak, moje wujostwo poszło ze mną na czarodziejskie przyjęcia) oraz u wysoko postawionych mugoli, którzy byli zaznajomieni z egzystencją magii na tym świecie. Chadzaliśmy do Malfoyów (Też byłem w szoku!), Knotów (Błagam was!) i całej tej arystokracji, i wysokich urzędników ministerstwa. Z mugolskie strony chcieli mnie wyswatać nawet z Jego Królewską Wysokością Księciem Henrym z Walii (Tak to ten książę Harry od księżnej Diany, i tak, jest mężczyzną, też nie mogłem tego pojąć) …  Byłem załamany! Ciągłe przyjęcia i prezenty, których i tak nie trzymałem dłużej niż jak je dostawałem, kochane wujostwo nie pozwalało mi się nacieszyć pięknym naszyjnikiem, czy wspaniałą bransoletą, poza tym były jeszcze ciągłe zaczepki i niby „przypadkowe” muśnięcia, czy to w ucho, czy to na udzie. Szczerze miałem tego dosyć! Więc nie wiedziałem, czy mam się cieszyć, że ciotka i wuj wybrali w końcu odpowiedniego kandydata, czy ubolewać, bo go jednak wybrali.

Nigdy wcześniej go nie widziałem, „To niespodzianka!” - mówiła ciotka Petunia. Nawet nie wiecie jaką miałem niespodziankę! Z „domu” odwieziono mnie limuzyną do Ministarstwa Magii, gdzie założono mi obrożę (!) i bransolety (!!), mówiąc iż mają one zatrzymać przepływ mojej magii (!!!) i skierować ją na sferę hermafrotydoidalną (!!!!). O co chodzi? Och! Już wyjaśniam! Moja magia miała po prostu przystosować mój organizm do urodzenia potomstwa! Niesamowite, nie?

Później odwieziono mnie tą samą limuzyną do pałacu mego przyszłego męża (!!!), gdzie miał odbyć się nasz ślub. Ubrano mnie w białą szatę, przypominającą suknię z gorsetem, ale dostosowaną do ciała mężczyzny, na palec wsadzono piękną obrączkę z białego złota, wydłużono eliksirem włosy i wpięto w nie diadem. Wyglądałem jak księżniczka z Disney’owskiej bajki. Później było już tylko „lepiej”, cała formuła ślubu nie pozwalała mi się odezwać a i mój mąż nie dawał mi prawa głosu. W sumie on sam nie był taki zły. Wysoki blondyn z sylwetką atlety, który uwielbiał wojny. Choć w tym kraju panował pokój mój małżonek miał minę, jakby się przez nasz ślub do wojny przygotowywał. Swoją drogą nie dziwiło by mnie to, gdyż jak przejeżdżałem miastem widziałem setki żołnierzy pilnujących porządku. Z kościoła przeszliśmy na balkon, by powitać, teraz już nasz, lud. Ludzie skandowali nasze imiona i padali na kolana, widząc parę cesarską. Ach! Czy wspomniałem, że mój mąż jest cesarze? Nie? To teraz mówię. Mój mąż jest cesarzem Anquestrii, nienanoszalnego państwa, magicznego, a mnie i tak odcięto dopływ magii! Po przedstawieniu mnie, udaliśmy się do Sali balowej, gdzie odbieraliśmy prezenty i gratulacje. Po tym wszystkim, plus pierwszym tańcu i kilku przetańczonych utworach, usiedliśmy na swoich tronach, gdzie dostałem pierwszego w swoim życiu ataku serca.
„Nie mogę się doczekać naszej nocy poślubnej, mój słodki Harry.”

I gdzie tu jest szczęście?


Część II: "Rozkosz"