>>Rozdział 4

           - Mój syn potrzebuje kogoś, kto urodzi mu dziedzica i właśnie dlatego Cię wezwałem, Charlesie. Twój pierworodny już na nic mi się nie zda po ożenku, ale jego syn owszem.

            - Znów sięgacie w mój ród, Panie. Myślałem, że w tym pokoleniu Artemidis poradzi sobie bez krwi Potterów.

            - Drogi Charlesie, dla mojego syna zrobię wszystko.

            - Nawet jeśli nie jest twoim rodzonym, przyjacielu?

            - Nawet jeśli, kocham go tak samo mocno, jakby był z mojej krwi. Jak wiesz Idril nie dała mi dziecka, zbyt szybko odeszła z tego świata.

            - Nawet nie wiesz, jakim było to ciosem dla mnie i mojej rodziny. Wieść, że odeszła… co tu dużo mówić. Na szczęście jednak dostaliście w zamian syna.

            - Szczęście w nieszczęściu…

            - Andorze…

            - Tak?

            - Zgodzę się na kontrakt pod jednym warunkiem.

            - Słucham?

            - Uchroń mego wnuka przed złem wszelkiego rodzaju. Przyrzeknij mi to na swego syna, że czuwać nad bezpieczeństwem mego potomka będziesz.

            - Ja ci to przyrzekam i obietnicy złożonej raz dotrzymam przez wieki.

            Wspomnienie w myśloodsiewni rozmyło się, lecz król Andor nadal wpatrywał się w kamienną misę. Dla niego śmierć Charlesa Pottera była czymś zwykłym. Ludzie w końcu umierają, a jego rasa trwa. Później przyszedł czas na Jamesa. Jego poświęcenie nie poszło na darmo, jego pierworodny przeżył i czarodzieje wysłali go do rodziny jego matki. Niestety nie mógł jeszcze roztoczyć swojej opieki nad młodym Potterem. Było zbyt wcześnie. Kontrakt nie pozwolił mu się zbliżać do chłopaka.

            Elf usiadł w swoim ulubionym fotelu przed kominkiem, który był jedynym źródłem światła w jego gabinecie. Łuna ognia nie sięgała regałów pełnych książek ustawionych naprzeciw paleniska, ani biurka z misternie wyrzeźbionymi ornamentami, stojącego pod dużym oknem, które zostało zasłonięte przez ciężkie kotary wyszywane złotem.

            - Ech, trzeba by się wziąć za wypełnienie obietnicy, co nie? Charles? – powiedział w ciszę, która obejmowała dotąd pokój. – Punkt pierwszy – Voldemort. Punkt drugi – Hogwart. I w  końcu punkt trzeci – magiczna Anglia. Cóż, czeka nas pracowity dzień… a raczej noc.

* * *

            Następnego dnia król Andor zwołał naradę w jednej z mniejszych sal konferencyjnych. Byli tam wszyscy najważniejsi dowódcy, doradca króla i jego syn.

            - Zwołałem was tutaj, gdyż niedługo ziści się kontrakt między mną a nieżyjącym już Charlesem Potterem. Otóż samo nazwisko mego przyjaciela powinno was uświadomić, że mamy pewne problemy dotyczące jego potomka. Narzeczony mego syna ma wrogów, których musimy się w niedalekiej przyszłości pozbyć. Na razie myślałem o swego rodzaju pakcie o nieagresji ze stroną, która najbardziej może zaszkodzić memu przyszłemu synowi. Jakiś chętny by iść z moim poselstwem?

            Przywódcy spojrzeli po sobie.

            -  Ada, może ja pójdę? – spytał się książę. Jego oliwkowe oczy spoglądały na ojca z nadzieją. W końcu ujrzałby świat ludzi. Zwiadowcy mówili, że jest piękny, ale strasznie zniszczony. Chciał go zobaczyć. I to  bardzo.

            - Nie. – odpowiedział król. – I to moja ostateczna decyzja, Laure. Ktoś jeszcze? Elrondzie Surion? Przez najbliższy miesiąc łucznicy nie mają patroli, mógłbyś pójść.

            - Panie, nie mogę zostawić moich ludzi, gdy na dniach ma się rozegrać konkurs łuczniczy. Z miłą chęcią przyczyniłbym się do przygotowanie miejsca dla małżonka naszego księcia, niestety obowiązki mnie tu trzymają.

            - No dobrze, w takim razie może bliźniaki? Nie przewidujemy żadnych bitew powietrznych, ani wodnych na ten miesiąc. – uśmiechnął się król. Sami zainteresowani spojrzeli na siebie w popłochu dopiero co uświadamiając sobie, że ten przemówił do nich. Rzucili szybkie spojrzenie towarzyszom i powrócili wzrokiem do władcy. – Z resztą zapomnijcie, że cokolwiek do was mówiłem. Czasami zastanawiam się jakim cudem jesteście w stanie sporządzać tak wspaniałe plany bitew przy takim nastawieniu… i oddajcie te karty! – Andor wyciągnął rękę po talię. Dostawszy ją rzucił ostatnie spojrzenie bliźniakom. – Jak z dziećmi… - westchnął.

            - Panie – odezwał się doradca królewski, Orodreth Amandil. – Ja pójdę z poselstwem.

            - Wolałbym mieć cię pod ręką, Orodrecie, ale chyba nie mam wyboru, jeśli Feanaro nie zamierza opuścić swojej piechoty i jazdy na co najmniej miesiąc.

            - Uprzejmie oznajmiam, iż byłaby to dla mnie nie na rękę ze względu na zbliżający się festyn letni. Trzeba wszystko przygotować. Nie mogę sobie pozwolić na żadne uchybienia. W końcu chodzi tu o bezpieczeństwo Waszej Wysokości, księcia oraz nowego członka rodziny królewskiej. Nie mogę sobie pozwolić na błędy.

            - Ale ty wiesz, że mamy jesień? – spytał Laure. Zawsze śmieszyła go gorliwość z jaką dowódca armii lądowej oddawał się swojej pracy. Nawet teraz, gdy był już dorosłym elfem.

            - Oczywiście, Wasza Książęca Mość. Jednak im szybciej zacznę przygotowania, tym ochrona będzie bardziej wyszkolona na każdą ewentualność. – powiedział z całym swoim przekonaniem Feanaro Nenharma.

            - Więc ustalone – przerwał tą wymianę zdań władca. – Orodreth pójdzie z inicjatywą paktu, Feanaro rozpocznie przygotowanie do festynu letniego, Elrond zajmie się Turniejem Łuczniczym, bliźniaki zgłoszą się po karty za tydzień, a ty mój synu pójdziesz ze mną.

            - Ojcze, już się zaczęło, co miało się zacząć, więc sądzę, że możemy darować sobie te podchody.

            - Jeszcze wiele jest do zrobienia nim przybędzie do nas twój narzeczony. Chodź za mną.

* * *

            Lord Voldemort siedział na czarnym tronie w swojej twierdz. W wielkiej Sali Audiencyjnej, w której przyjmował raporty od swoich Śmierciożerców i z której wydawał rozkazy, nie było nikogo prócz Nagini. Wąż cicho syczał, a jego syk odbijał się od kamiennych ścian i wysokiego sufitu, podtrzymywanego przez kolumny.

            Wszystko zdawał się czekać, aż  w końcu ciszę zmąciło pukanie.

            - Panie – doszedł Voldemorta głos jego sługi. -  Posłaniec Artemidis przybył.

            - Wprowadź go.

* * *

            - Panie – doszedł go głos swego sługi.

            - Wstań, Amandilu Orodrethcie – odpowiedział król.

            - Ten, co siebie zwie Lordem przyjął twe warunki, panie. Jeszcze dzisiaj żąda twej obecności, by dokonać podpisania traktatu.

            - Nie wiem, za kogo się ma to ludzkie ścierwo, ale bezpieczeństwo moich dzieci jest najważniejsze. Przygotuj kondukt, niech ten Czarny Pan – powiedział z ironią. – dowie się, z kim zakłada pakt o nieagresji. Niech mu oczy zbieleją, jak nas ujrzy.

* * *

            Remus Lupin nie mógł uwierzyć w to, co się dzieje. W ciągu jednego dnia dowiedział się, że jego przyjaciel i kochanek, jego towarzysz Syriusz Black został oczyszczony z zarzutów oraz że syn Jamesa Pottera zmieni się w… w… To nie do wiary!

            - Przez tyle lat, jak byłem z Harrym nie mogłem wyczuć u niego tych genów. Czegoś mi Dumbledore nie mówi, a może nie ma możliwości powiedzieć. Sowy przecież można łatwo przechwycić. – Mówił do siebie. – Cóż, skoro Syriusz wrócił pora o siebie zadbać, czyż nie?

            Wilkołak spojrzał przez okno. Księżyc wschodził. Harry ma się przemienić w czasie tej pełni. Syriusz musi z nim być. Pójdę do nich zaraz po wschodzie słońca.- Była to ostatnia myśl człowieczego umysłu Remusa Lupina. Cała reszta była wyciem udręczonego życiem wilka, oczekującego powrotu do prawdziwego Domu.

Rozdział 5