>>Rozdział 2

            -Gotowy?

            -Tak, profesorze.

            Gdy tylko przebrzmiały jego słowa poczuł znajome szarpnięcie w okolicy pępka. Po chwili ujrzał znajome drzwi domu spod numeru czwartego przy Privet Drive. Wrócił do „domu”.

** *

      -Wstawaj, nierobie!

      Jakże miłe powitanie. Wszystko go bolało. W nocy miał sen o wydarzeniach z cmentarza i jego wuj obudził go w dosyć brutalny sposób. Po kilku minutach zwlekł się z łóżka i podreptał po schodach do kuchni. Ciotki w niej nie było, zostawiła mu za to na stole listę obowiązków z dopiskiem, że nie jak wszystkie one nie zostaną do godziny 12.00 wypełnione, to nie ma, co marzyć o śniadaniu.

      Harry spojrzał na zegarek. Dziewiąta. Przyjrzał się liście. Wypielić gród. Skosić trawnik. Umyć samochód. Tylko tyle, powinienem zdążyć.

      Wyszedł do ogrodu. Z obowiązkami uwinął się w samą porę, by za pięć dwunasta wejść do kuchni. Ciotka skrzywiła się na jego widok, pokazując mały talerzyk z jedną kanapką. Harry zjadłszy swój „posiłek” udał się do swojego pokoju. Po wejściu od razu rzucił się na łóżku. Palił go każdy mięsień. Na krawędzi świadomości pojawiła się myśl: Za dwa dni pełnia. Ciekawe, jak sobie Remus radzi. Ból utulił go do snu.

** *

      Bank Gringotta jest najlepiej strzeżonym magicznym bankiem w Wielkiej Brytanii, jeśli nie na świecie. Pracują w nim Gobliny, utrzymując z czarodziejami, jak najbardziej powierzchowne stosunki, na jakie mogły sobie pozwolić, zarządzając ich środkami w skrytkach ukrytych pod ziemią.

      Tego dnia wśród małych bankierów panował niepokój. Coś działo się w jednej ze skrytek położonej w najniższej strefie. Były tam przechowywane kosztowności tylko kilku najbardziej znamienitych rodów: Dumbledore’ów, Malfoy’ów, Lestrange’ów oraz główna skrytka Potterów, nad którą kontrolę młody Potter miał otrzymać z ukończeniem siedemnastego roku życia.

      Zaniepokojone Gobliny zeszły do Strefy 0, jak ją nazywały, omijając Wodospady Złodzieja, ślepe zaułki, smoki i inne zmyślne pułapki czekające na desperata, który odważył się okraść ich bank.

      Dziwny magiczny podmuch wypływał z ostatniej skrytki w tej strefie – ze skrytki Potterów. Po otwarciu jej przez Głównego Zarządcę Banku okazało się, że jeden z dokumentów zaczął się odzywać, domagając się zrealizowania, bądź zainteresowania sprawą w nim zawartą. Po ujrzeniu pieczęci Zarządca otworzył szeroko oczy.

      - Skontaktuj się z Ministrem Magii i Albusem Dumbledore’em. – skinął na młodszego księgowego. – Czego one chcą od Potterów? – powiedział do siebie.

** *

      - Chciałbym go zobaczyć.

      - Jeszcze nie czas, mój książę.

** *

            Czarnowłosy chłopiec leżał na łóżku w swojej maleńkiej sypialni.  Rozmyślał o Cedricu – o osobie, która została zabita z jego winy. Każdy mówił, że nie leży ona po jego stronie, ale on wiedział, co innego. On znał prawdę. Ile bym dałby to mnie zabił. Tak, chciał być martwy, patrząc na łzy wylewane przez ojca młodego Puchona. Ból rozrywał jego klatkę piersiową, a zdrętwiałe od czasu potyczki na cmentarzu mięśnie dawały o sobie znać w nieprzerwanej kaskadzie bólu.

            Jego smutne rozmyślenia przerwała mała sówka pukająca w okno. Nie rozpoznawał jej. Nie była to sowa Rona, ani Hermiony, wyglądała raczej na jakąś ze szkolnych sów.

            Otworzył okno, a ona jedynie rzuciła list na biurko i odfrunęła nie czekając na odpowiedź. Zdziwiony Harry otworzył list.

Radzę ci się zbierać. Uroczyście przysięgam, że zabieram cię dziś w nocy do Nory.

Lunatyk

            Po przeczytaniu widomości, natychmiast zaczął się pakować. Zrozumiał przesłanie listu, jak i to, że Remus dał mu zapewnienie o tym, że nie jest to pułapka. Złoty Chłopiec spojrzał na pergamin ponownie: „w nocy”. Żadnej dokładnej godziny i te dwa słowa, które rozbudziły w nim radość ”do Nory„.

** *

                 - Cześć, Remusie!

            - Witaj, Harry. – przywitał się Remus Lupin, wyglądał na zmęczonego. Jutro pełnia. - Gotowy?

            - Jasne. Na razie. Do następnych wakacji! – pożegnał sięz wujostwem, które było najwyraźniej zadowolone, wiedząc, że nie zobaczą swojego podopiecznego, aż do następnych wakacji. Nie robiło bowiem awantur, gdy w ich drzwiach pojawili się niemoralni ludzie z zamiarem zabrania tego dziwoląga z dala od ich spokojnie żyjącej, całkowicie przeciętnej rodziny.

** *

            - Albusie Dumbledore, nie jesteśmy w stanie powiedzieć ci, co znajduje się w tym dokumencie.

            - W takim razie, po co nas tu wezwaliście?

            -Ty i minister Knot musicie dopuścić Syriusza Blacka do dziedzica Potterów.

            -Blacka?! Toż to przecież morderca! – krzyknął Knot. Nie po to trudził się, by utrzymać swoją pozycję w czarodziejskiej Anglii, aby teraz przyznać się do porażki i uniewinnić głowę rodziny pełnej Śmierciożerców!

            -Korneliuszu – powiedział ostrzegawczo Dumbledore. - Dlaczego on?

            -Jest jedynym, który może otworzyć i przeczytać całą treść dokumentu oprócz samego zainteresowanego. My możemy jedynie ujrzeć pierwszą stronę i...

            - O czym mówi ta strona. – przerwał

** *

            -Harry, kochanie! Witaj ponownie!

            -Dzień dobry, pani Weasley. – odwzajemnił jej uścisk. Nikt go nigdy nie przytulał. Nikt prócz mamy Rona, a teraz i Syriusza.

            -Miło cię widzieć. Na Merlina, jesteś taki chudy! Chodź do kuchni, zaraz się coś dla ciebie znajdzie!

** *

            -Niemożliwe! – zakrzyknął Knot. – Co to jest za pismo, skoro mówi o takich rzeczach na pierwszej stronie?!

            -Zaiste interesujące – odpowiedział Dumbledore. – Sądzę, iż w obecnej sytuacji nie możemy zwlekać z uchyleniem wyroku wydanego na Syriusza Blacka, czyż nie?Korneliuszu?

            -O-Oczywiście… Ale Albusie… Co teraz z Potterem?

            -Pozwól, że ja się tym zajmę. Pełnia jest jutro, muszę wszystko przygotować.

Rozdział 3