>>Rozdział 27

Wiem, że zrzucanie winy na upały jest dosyć marną wymówką, ale może podziała?
Łapcie Silme! Nie za dobry rozdział, ale musicie go przetrawić. Niedługo zacznie się dziać!

            Laure otworzył księgę i spojrzał na stronę tytułową „Legendy Skyrimu. Spis postaci, bóstw i magicznych przedmiotów.”. Tak dawno nie zaglądał do tych opowieści. Bodajże od czasu, gdy Ireth mu je czytała jako opowiastki na dobranoc. Rzucił okiem na spis treści.

Strona 127 – Dovakiin

            Znalazł odpowiedni rozdział i zaczął czytać.

Dovakiin, z języka smoków Smocze Dziecię, jest osobą zrodzoną przez śmiertelników, a naznaczoną darem Akatosha, ojca smoków. W żyłach Dovakiina płynie smocza krew i posiada on smoczą duszę. Według legend pojawia się tylko jeden na każdą epokę. Smocze Dziecię jest w stanie panować nad smokami tudzież wchłonąć ich duszę i siły witalne pokonanych stworzeń. Dzięki temu uczy się korzystać ze Smoczych Krzyków w bardzo szybki sposób.

Pierwszym Smoczym Dziecięciem była…

            Laure z trzaskiem zamknął księgę, wciąż mając przeczucie, że nie wie wszystkiego. Silme miał być wojownikiem, ale jak? Jak takie delikatne stworzenie może walczyć ze smokami. A może tu  nie o to chodziło. „Dzieci jest w stanie panować nad smokami” – tak! To o ten fragment chodziło Ireth. Silme nie potrafi panować nad smokami, nie zna swojej mocy, a nikt nie może mu pomóc, bo „pojawia się tylko jeden na każdą epokę”.  Jak więc go nauczą? Jak mu pomogą.

            Laure schował twarz w dłoniach i myślał. Nieświadomy białych oczu, które przyglądały mu się już od pewnego czasu.

* * *

            - Jutro są urodziny Silme i sądzę, że mamy trochę spraw do omówienia. – Ireth odwróciła wzrok od twarzy dyrektora by spojrzeć na mówiącego króla., Szczerze miała już dość tego starucha i odliczała dni do swojego wyjazdu.

            - Tak, wiem kiedy Harry obchodzi urodziny i słyszałem, że z tej okazji przybędzie wiele osobistości.

            - Cóż… kto przyjął zaproszenia? – Andor zwrócił się do białowłosej.

            - Hm… jeśli się nie mylę to przybędą: Król Aragorn z małżonką, Elladan i Elrohir, panowie Rivendell, dostałam pozytywną odpowiedź również od Mrocznej Puszczy, a i przybędzie również Gimli, przyjaciel elfów, więc i samego księcia Legolasa należy się spodziewać miast zwykłej delagacji. Notatka dla siebie: przygotować dużo piwa. – naskrobała piórem na kartce, którą trzymała w ręce. – Cóż… prócz tego należy się również spodziewać delegacji z Shire, podejrzewam, że przybędzie mistrz Samwise oraz nierozłączni imć Meriadok wraz z imć Peregrinem. Przybędzie cała arystokracja Artemidis. Ach! I nie zapominajmy o delegacji z Lórien, tylko nie jestem pewna czy pojawi się sam Lord Celeborn czy wyśle on tylko Haldira.

            - Lepiej żeby Strażnik się nie dowiedział, że jest dla ciebie tylko Haldirem. – powiedział król z dziwnym uśmiechem na twarzy. – Jego dzielne serce pęknie na pół.

            - To nie ja kazałam mu się we mnie zakochiwać. Zresztą on zakochuje się średnio pięć razy na dzień, więc nie czuję się zobowiązana by odwzajemnić jego uczucie. Ponadto jestem kapłanką. – powiedziała dumnym głosem.

            - Dobrze, niech ci będzie. – odpowiedział król ugodowo. – W każdy razie, trochę nas będzie. Poza tym nie wątpię, iż jakaś cześć waszej arystokracji zechce się wprosić na tak ważną uroczystość. Drzwi jednak pozostają otwarte, mimo że nie podoba mi się wystawienie Silme na pożarcie dla waszych hien cmentarnych, które nacie czelność nazywać prasą. Oczywiście pan również jest zaproszony, dyrektorze. – przymknięte czekoladowe oczy spojrzały się na starca oceniając go.

            - Oczywiście! Jestem zaszczycony móc uczestniczyć w tym wydarzeniu. – powiedział, umiejętnie chowając swoje niezadowolenie.

            - Ach! No i zapraszamy wszystkich nauczycieli! – uśmiechnął się król.

            - Musimy?

            - Tak, Ireth. Wybacz, ale nawet profesor Snape jest zaproszony. – jeszcze szerszy uśmiech.

            - Ech. No dobrze. – westchnęła Ireth. To będą ciężkie urodziny.- pomyślała.

* * *

            - Czego w zdaniu: „Po urodzinach Silme wybieram się do Artemidis” nie rozumiesz?

            - Hm… no nie wiem. Może tego, że chcesz tam jechać sama?!

            - Przecież Orodreth zadbał o bezpieczeństwo w stolicy, więc nie widzę powodu…

            - Chcesz zostawić go tutaj samego…?!

            - Ma ciebie, Laure. – Ireth tym zdaniem zakończyła trwającą około godziny kłótnie. Niepotrzebnie mówiła księciu o swoim wyjeździe. Teraz zamiast jednego rozhisteryzowanego nastolatka, który nim jeszcze nie jest, bo wciąż trwa w słodkiej niewiedzy, ma dwóch nadopiekuńczych dzieciaków, którzy bez niej zginą śmiercią marną. – Dacie sobie radę. – położyła swoje dłonie na jego ramionach. – Dziecko, przygotowywałam cię do tej chwili od twoich narodzin. Nie masz tylko mnie. A co z Fenrisem? Podejrzewam, że jak będę wracać do was to on się ze mną zabierze. W końcu jesteście jak papużki nierozłączki! – uśmiechnęła się do swojego podopiecznego. – Nie mogę ci całe życie matkować, Laure. Przyjdzie czas, gdy mnie zabraknie i będziesz musiał sobie radzić sam.

            - Nie! Nie pozwalam ci tak mówić… i… nie mów o tym więcej! – Laure zacisnął swoje powieki, a dłonie zamknął w pięści. Wyglądał jak dziecko, któremu chce się zabrać ulubioną zabawkę.

            - Dobrze. Nic więcej nie powiem. – uśmiechnęła się smutno i przytuliła swojego wychowanka, myśląc o tym, jak wiele radosnych chwil było wypełnionych dźwięcznym śmiechem złotowłosego brzdąca. – Jestem z ciebie dumna. Z was obu. Razem z Fenrisem byliście bardzo problemowymi dzieciakami, ale cieszę się, że wyszliście w końcu na ludzi.

            Laure uśmiechnął się i wtulił bardziej w swoją „matkę”, Ireth uciekała wzrokiem wszędzie byleby nie spoglądać na swoje „dziecko” – kłamała. Na samym końcu - zmuszona jest kłamać.

* * *

            Wielka Sala pyszniła się w blasku świec, których blask odbijały złote zdobienia, ukryte w pnączach, okalających pomieszczenie. Cztery stoły zniknęły ustępując miejsca trzem, które ustawione zostały w półkolu. U najwyższego stoły stały trzy zdobione krzesła, imitujące tron. Białe obrusy lśniły w przytłumionym blasku a kwiaty na nich ustawione chyliły swoje czerwone kielichy by wydobyć z siebie ostatnią kropelkę rosy.

            Andor uśmiechnął się leniwie i chwycił w dłonie kwiat róży. Upajając się jej zapachem przypominał sobie ostatnie dni spędzone z Silme. Miał szczerą nadzieję, że dyrektor nie będzie utrudniał młodemu elfowi nauki, w przeciwnym razie będzie zmuszony zareagować i przenieść Galena z Hogwartu do Artemidis. W stolicy będzie bezpieczny. Mamy dużo silnych sojuszników w wymiarze Rana. Tutaj nie jest bezpiecznie.

            Ireth wchodząc do Wielkiej Sali nie oczekiwała, że ujrzy swojego króla z takim spokojem wypisanym na twarzy. Od czasu wiadomości o szpiegu w Artemidis władca nie zaznał nawet chwili wytchnienia. Teraz, patrząc na rozluźnione oblicze swojego króla, z małym uśmiechem powiedziała:

            - Panie, musisz wypocząć. Jutro wielki dzień dla Silme i wszyscy powinniśmy być w pełni sił.

            - Masz rację. – Andor rzucił jeszcze okiem na wystrojoną salę i ruszył wraz z Ireth do komnaty. Był pewien, że tej jednej nocy uda mu się spokojnie zasnąć.